🌹🌿
🔹حلالم کن... غلط کردم!
ظاهربینی، از آن دست خصلت‌های زشت است که باعث خیلی گناهان دیگر هم می‌شود، مثل قضاوت بد درباره‌ی دیگران، غیبت، تهمت و ... زیاد هم نباید به چشم اعتماد کرد. چشم فقط ظاهر را می‌بیند و بس. باید درون را دید. باید دل را دید.
از بچه‌های خیابان پیروزی تهران بود. تابستان سال ۱۳۶۳ باهم در گردان ابوذر از لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) بودیم. بچه‌ی خیلی باصفایی بود. مأموریت‌مان تمام شد و رفتیم تهران.
چند وقتی که گذشت، رفتم دم خانه‌شان. در را که بازکرد، جاخوردم. خیلی خوش‌تیپ شده بود، و به‌قول خودم "تیپ سوسولی" زده بود و پیراهنش را کرده بود توی شلوار و موهایش را هم صاف زده بود عقب. اصلاً به ریخت و قیافه‌ی توی جبهه‌اش نمی‌خورد. وقتی بهش گفتم که این چه قیافه‌ای‌یه، گفت: "مگه چی‌یه؟" یعنی راستش هیچی نداشتم که بگویم.
از آن روز به بعد او را ندیدم. ندیدم که، یعنی نرفتم دم خانه‌شان. حالم از دستش گرفته شد. از او دل‌چرکین شدم. فکر می‌کردم مسعود دیگر از همه چیز بریده و جذب دنیا شده؛ آن‌قدر که قیافه‌اش را هم عوض کرده. دیگر نه من، نه او.
***
زمستان سال ۱۳۶۵ بود و بعد از عملیات کربلای پنج. اتفاقی از سر کوچه‌شان رد می‌شدم. پارچه‌ای که سردرِ خانه‌شان نصب شده بود، باعث‌شد تا سر موتور را کج کنم دم خانه. رنگم پرید. مات ماندم، یعنی چه؟ مگر ممکن بود. مسعود و این حرف‌ها؟ او که سوسول شده بود. او کسی بود که من فکر می‌کردم دیگر به جبهه نمی‌آید. چه‌طور ممکن بود.
سرم داغ شد. گیج شدم. باورم نمی‌شد. چه زود به او شک کردم. حالا دیگر به خودم شک‌کردم. به داغ بازی‌های بی‌موردم. اشک کاسه‌ی چشمانم را پرکرد. خوب که چشمانم را دوختم به‌روی حجله، دیدم زیر عکس مسعود که لباس زیبای بسیجی تنش بود، نوشته‌اند:
"شهید مسعود عابدی.
شهادت: عملیات کربلای پنج ـ شلمچه"
حلالم کن آقا مسعود، غلط کردم!
✍حمید داودآبادی
#داستان_کوتاه
#دفاع_مقدس
📚@dastan_amniyati