🍂 #سالار_تکریت (۳۹ 🔹خاطرات سید حسین سالاری ━•··‏​‏​​‏•✦❁🌺❁✦•‏​‏··•​​‏━ بعضی اوقات و هنگام شب، از ابوالقاسم می پرسیدم: «امروز چه خبر؟ » یادم است یک روز تعریف کرد که مریض شده و با چند نفر دیگر از بچه ها برای درمان به «مستشفى» یا همان بهداری اردوگاه رفته بودند. دکتر عراقی بدون اینکه بپرسد آنها چه مشکلی دارند، از هرکدام از جعبه های لب طاقچه همان جا یک قرص یا کپسول برداشته و از آنها خواسته بود که دهانشان را باز کنند، بعد از انداختن قرص و کپسولها، با آفتابه مقداری آب در دهان هر کدام ریخته و گفته بود که بروند. او گفت: «با خودم فکر کردم که اگر این قرص ها را فرو دهم، ممکن است بهتر نشوم که هیچ، مریضی ام بیشتر هم بشود. به زور و سختی همه را در دهان نگه داشتم تا از جلوی چشم دکتر دور شدم، در یک فرصت مناسب قرص ها را در گوشه ای روی زمین ریختم و با بقیه به داخل آسایشگاه برگشتیم. ابو القاسم حاضری تعداد زیادی از نوارها و روضه خوانی های مرحوم کافی را از برداشت. نحوه خواندن و لحنش هم درست مثل ایشان بود. بعضی شبها در داخل آسایشگاه از او درخواست می کردیم که بخواند. واقعا حال و هوا را عوض می کرد. اشکمان جاری می شد. انگار که در ایران پای منبر مرحوم کافی نشسته ایم، یک شب سیدرضا طباطبایی، همشهری خودش، از او خواسته بود که خیلی سفارشی چند دقیقه ای برایش روضه بخواند تا حالش عوض شود. بعد از ده دقیقه خواندن، آقای حاضری دیده بود که صدای خروپف سیدرضا از زیر پتو بلند شد. او هم روضه خوانی را ادامه نداده بود. وقتی پیش من آمد در حالی که می‌خندید، گفت: «داشتم برای سیدرضا می خواندم. به جای همراهی با روضه خواب رفت. انگار لالایی بود!» بچه های شمال از مشتری های پر و پا قرص آقای حاضری بودند که مرتب و به نویت، روضه های درخواستی شان را سفارش می دادند بعد از تقسیم وظایف درگروه چندنفره ما در آسایشگاه، ماست بندی به عهده ابوالقاسم حاضری گذاشته شد. صبح ها موقع اذان صبح، شیر خشک را آماده می کرد و به آن مایه ماست می زد. دقیقا یک ساعت مانده به ظهر، ماست آماده خوردن می شد. نکته جالب روش تهیه مایه ماست بود. بچه ها برای بار اول، قرص اسهال را داخل شیر انداخته بودند تا قوام بیاید و شبیه ماست شود. این ترفند جواب داده بود و از آن به بعد برای همیشه مایه ماست داشتیم. سربازان و نگهبانان عراقی که داخل اردوگاه به کار گرفته می شدند، خصوصیات منحصر به فردی داشتند. بعضی از آنها یک یا دو برادر، پدرها اقوام خود را در جنگ با ما از دست داده بودند. اردوگاه فرصت مناسبی بود تا عقده گشایی کنند و خشمشان را بیرون بریزند. قیس یکی از همین موجودات بود. فردی با هیکلی درشت و وزنی در حدود ۱۵۰ کیلوگرم او برای آزار و اذیت ما برنامه ریزی مفصلی ترتیب می داد، به عزیز که برای مدتی مسئول آسایشگاه بود، سفارش می کرد و می گفت: «برای فردا که نوبت نگهبانی من شد، باید پنج نفر را مشخص کنی و تحویلم بدهی!» معلوم بود که قصد ناز و نوازش بچه ها و این پنج نفر را ندارد. در مدت دو سه ساعتی که پست نگهبانی اش بود، حسابی از خجالتشان در می آمد. تا وقتش هم بگذرد و حوصله اش سر نرود. شب هایی که بنا بود فردایش سر و کله قيس پیدا شود، خیلی دقت می کردیم که خطایی از ما سر نزند تا داخل فهرست پنج نفره عزیز نشویم، البته سر بچه های سالم از ما مجروحان بیشتر در خطر بود. شغل یک نفر از اسرای آسایشگاه ما چوپانی بود. آنها بعد از گرفتن این بنده خدا در منطقه کردستان حدود ۱۵۰ رأس گوسفندش را برداشته و خودش را کت بسته تحویل عراقی ها داده بودند. او یک آدم ساده و معمولی و بی غل و غش بود. یک روز خیلی عادی در آسایشگاه مشغول ور رفتن با سبیل های نسبتا بلندش بود و با آنها بازی می کرد عزیز که این صحنه را دید خود را به نزدیکی رساند و گفته «هان! مثل اینکه خیلی خوشی؟ مگر نمی دانی بدن که اینجا عراق است آماده باش که فردا تو را تحویل فبس بدهم .... 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿 کانال حماسه جنوب (مجله مجازی دفاع مقدس) انتقال مطلب با ذکر منبع و لینک مشترک http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂