🍂 🔻 ملازم اول، غوّاص (۶۹) 🔸خاطرات محسن جامِ بزرگ •┈••✾❀🔹❀✾••┈• فصل امتحانات بود. آقای نوریه گفت: کسی را برای بردن سئوالات مجتمع ها در منطقه معرفی کن. با اینکه صبح تا عصر در اداره بودم و کارهای مربوط را انجام می دادم، شبانه سئوالها را بار نیسان کردم و آنها را به مجتمع ها در منطقه رساندم. مسئولانِ کار را هم تعیین کردم و فردا شب برگشتم همدان، یعنی رفت و آمدم شد یک روز و دو شب. صبح آن روز رفتم محل کارم. آقای نوریه مرا خواست. دیدم عصبانی و ناراحت است. گفت: مگر نگفتم امتحانات باید برگزار شود. چرا وقتش را تعیین نمی کنی. چرا سئوالها را نمی فرستی؟ لبخند زدم و گفتم: انجام شد! با تعجب پرسید: انجام شد؟کی، چه جور؟ - خودم بردم، دیروز. - یعنی فقط دیروز را نبوده ای؟ پس چطور رفتی، کی آمدی؟ - شب رفتم و شب آمدم. دیروز هم کارها را انجام دادم و حالا در خدمت شمایم. آقای نوریه که آرام شده بود، نفسی کشید و گفت: شماها دیگر که هستید؟ هنوز از اتاقش بیرون نیامده بودم که به آقای تقی پور، رئیس کارگزینی زنگ زد که بیاید اتاقش. آقای تقی پور که آمد به او گفت: تو هی غُر می زنی که جام بزرگ دفتر حضور و غیاب را امضاء نمی کند و اِل و بِل. این بنده ی خدا وقتش پُرِپُر است. و بعد داستان را برایش تعریف کرد. آن زمان کسانی که در فضای جنگ نفس می کشیدند همه این طور بودند و الان هم باید باشند! مسئولان مجتمع های آموزشی در منطقه برای اینکه به واحد ها و گردان ها سرکشی کنند، نیاز به وسیله نقلیه داشتند. بعد از هماهنگی ها، شبانه به تهران رفتم. فردا صبح از ستاد مرکزی پنج دستگاه موتور سیکلت هوندا ۱۲۵ تحویل گرفتم و بار نیسان آبی کردم و عصر از تهران بیرون آمدم. شب در جاده ی بویین زهرا به همدان، اتومبیلی از پشت سر به من چراغ داد. چراغ راهنمای سمت چپ را روشن کردم که یعنی بیا برو، اما او نرفت و دوباره چراغ داد و من هم چراغ عبور دادم، اما نرفت. گفتم لابد پشیمان شده و نمی خواهد سبقت بگیرد. گاز ماشین را زیاد کردم و در حالی که با خودم حرف می زدم، سرعت گرفتم. توی هوای خودم بودم که صدای آژیر ماشین پشت سری متوجهم کرد که پلیس است. حالا هی با بلند گو می گوید: راننده نیسان آبی به پلاک شهربانی فلان، بزن کنار، بزن کنار. کشیدم شانه خاکی جاده، ترمز کردم و از ماشین پیاده شدم. سلام داد و افسر پلیس گفت: آقا چرا وقتی به شما علامت می دهیم توجه نمی کنی؟ گفتم: شما چراغ دادی، من هم راهنمای عبور دادم که بیا برو! - پس چرا فرار کردی؟! - فرار؟ من کی فرار کردم؟ من دو بار چراغ دادم که اگر می خواهی سبقت بگیری، بیا برو، راه باز است. من از کجا بدانم شما پلیسید، چراغ گردون هم که خاموش بود. دیدم نمی خواهی بروی من هم سرعتم را زیاد کردم. فرار نکردم. - مدارک ماشین؟ - بسم الله الرحمن الرحیم، مدارکی همراهم نیست! - با این بار، مدارک هم نداری، فرار هم می کنی؟! - ماشین مال اداره آموزش و پرورش همدان است و آن را از کمک های مردمی خریده ایم. - اگر ماشین دولتی است، چرا پلاک شخصی است؟ و برگ ماموریت خواست. - ندارم. مرا فرستاده اند تهران تا این موتورها را تحویل بگیرم ببرم برای جبهه. - مگر می شود کارمند برگ ماموریت نداشته باشد؟ - ندارم، ما اصلاً برگ ماموریت نمی گیریم. همه مردم که به جبهه کمک می کنند باید برگ ماموریت داشته باشند؟! اسم جبهه و جنگ که آمد، گفت: بابا یک کاغذی، چیزی، آخر من از کجا بدانم ماموری و این موتورها... حرفش را قورت داد و با تحکم گفت: باید ماشینت بخوابد و برگردی مدارک بیاوری. - برادرِ من! این موتورها را برای مجتمع رزمندگان گرفته ام، باید اینها را برسانم دست آنها. چه طور بروم و برگردم؟ - عجب! نه کارت ماشین داری، نه گواهی نامه، نه برگ ماموریت، نمی شود که...! فقط یک کاغذ همراهم بود که اداره آن را برای ثبت بنزین مصرفی و شماره کیلومتر ماشین می داد. آن را نشانش دادم، اما قبول نکرد. گفتم: خدا خیرتان بدهد من پانزده کیلومتر از بویین زهرا آمده ام. می خواهید مرا برگردانید به آنجا و دوباره ولم‌ کنید. من این موتورها را باید برسانم جبهه. شما شماره ماشین را بردارید و پیگیری کنید. - از کجا معلوم قلّابی نباشد! نیم ساعت علّاف و بلا تکلیف مانده بودم و به هیچ صراطی مستقیم نبودند و البته حق هم با آنها بود. غریبانه تکیه بر نیسان داده بودم که خدایا چه کار کنم که همکار افسر راهنمایی و رانندگی دلش به رحم آمد و گفت: از قیافه این آقا معلوم است که دروغ نمی گوید! من هم حرف شان را تصدیق کردم و آنها رضایت دادند که بروم. •┈••✾❀🏵❀✾••┈• پیگیر باشید #ملازم_اول_غوّاص کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂