🍂 🔻 حکایت دریادلان قسمت سی‌و‌هشتم نوشته : احمد گاموری ┅┅┅┅❀🕸❀┅┅┅┅ 🔹 مأمور كشتن شپش! از نظر بهداشت فردی وضعیت مناسبی نداشتیم و حمام مخصوص اسرا فقط شش عدد دوش داشت و هفته ای یکبار به هر کس نوبت حمام کردن می رسید. آن هم فقط به اندازه ای که زیر دوش بروی و تنت خیس شود و سریع بیرون بیایی. هیچ وسیله و موادی برای شست و شوی خود نداشتیم. حدود یکسال اول اسارت به این شکل گذشت تا اینکه برای ما تاید آوردند و ما از آن هم برای شستن لباس ها، هم ظرف ها و هم حمام کردن استفاده می کردیم؛ برای ما شامپوی سر بود و صابون تن! اوایل خوشحال بودیم که به هر حال چیزی داریم که کف کند و بتوانیم سر و تن مان را با آن بشوییم؛ اما چند وقت که گذشت ریزش شدید مو و خشکی پوست ها عاجزمان کرده بود و چاره ای نداشتیم. کم کم پوست سر بچه ها مشخص می شد و هر روز موهای شان کمتر و کمتر می شد. گاهی از شدت خشکی پوست و خارشی که داشت، خط و خطوط و ترک هایی که ایجاد شده بود به خون می افتاد. همین آلودگی و عدم بهداشت محیطی و فردی باعث شد که شپش شیوع پیدا کند. ما یک گروه ده نفر تشکیل دادیم که مسئولیت کشتن شپش ها را به عهده داشتند. اما انگار هر یک شپشی که کشته می شد صد تا بجای آن بوجود می آمد. هیچ وقت تمام شدنی نبودند. بچه ها لباس های شان را درمی آوردند و به افراد گروه ده نفره می دادند و آن ها بخشی از روز را به از بین بردن شپش ها مشغول می شدند. •⊰┅┅❀•❀┅┅⊰• ادامه دارد #حکایت_دریادلان http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂