آن روز بعداز صحبتهای بنده، مرا با خود به دفتر کارش برد و کلی شوخی کرد.
گفت: «شیر پیا! شما استاد هستی اگر نیاز هست که به منزل بروی، تا همآهنگ کنم بروی اگر هم جبهه می روی، یاعلی.
شما نیاز به آموزش نداری باتوجه به‌اینکه هم سن نبودیم ولی احساس کردم که مثل یک پدر یا مثل یک برادر بزرگتر محبت نشان می دهد.
آنقدر مهربان، شجاع، با اقتدار، ولایتمدار، و دلسوز بود که شیفتهٔ اخلاقش شدم وقتی برگه اعزام را به دستم داد و با زبان بختیاری گفت: «عزیز سلام به گویل رزمنده برسون؛ و سی ایما هم دعا کن! تا بلکه بتونوم زودتر بیام خط مقدم؛ معلوم بود که آقا رحیم صفوی ازش خواسته بود؛ چرا که پادگان الغدیر مهم تر از خط مقدم جبهه بود؛ و شهید زال در امر مدیریت از توانایی بالایی برخوردار بود.
دلتنگش شدم؛ و او متوجه شد؛ گفت: چرا گریه میکنی؟ گفتم: «تو عمرم اینقدر که شما طی این ۳ روز به این حقیر محبت کردی، تاکنون یاد ندارم هیچکس به من نشان داده باشد.»
بله سردار شهید زال یوسف‌پور، نه تنها برای بنده حقیر، بلکه برای همه استثنایی بود؛ و این را وقتی به خط رفتم بیشتر متوجه شدم؛ همه از شجاعت و رشادت‌های زال می‌گفتند.
من اعزام شدم؛ البته با تقاضای خودم که می‌خواستم برگردم همان منطقه سوسنگرد، و با گروه جنگهای نامنظم شهید چمران همان سازمان خودم که قبلا عملیات بستان بودم و مجروح شده بود.
در ادامه که مدتی عملیات به‌سمت تنگهٔ چذابه بود، رفتم که سری به بچه‌های لشکر امام حسین(علیه‌السلام) بزنم.
دلم برای رفقا تنگ شده بود؛ خیلی از آنها شهید و اسیر و مجروح شده بودند.
وقتی رسیدم، گفتند: فلانی شهید ووو...
آنجا شدید زیر رگبار گلولهٔ توپ، خمپاره و تیربار دشمن بود؛ از هرکس سراغ گرفتم، گفتند آسمانی شد.
یکباره یکی از فرماندهان غیور بنام ارسلان حبیبی شهماروند که از دوستان خوبم بود و همچون شهید زال دوستش داشتم؛ و اخلاقش مثل شهید زال بود، بغل گشود و مرا در آغوش گرفت؛ و خاطراتی از گذشته را زنده کردیم.
گفت:« فکر کردم شهید شدی و خندید».
گفتم:« از بچه ها کیا هستن؟»
گفت: « من هم اومدم ببینم کی هست، فعلا رفیقم، و برادر جون جونیم زال رو دیدم» گفتم:« زال که اصفهان بود؛ پادگان الغدیر، چطور اومد؟
گفت: «وضعیت رو که می‌بینی نیاز شدید دارند»
گفتم:« اتفاقا به من گفت دعا کن و از شهدا بخواه تا من هم بیام» و گفتم، ببرم نزد زال تا کمی آرام بگیرم.
#قسمت‌سوم
راوی: عزیز ناصری پیدنی
@defae_moghadas