فرمایش آیت الله مکارم درباره عاقبت زبیر : ایشان نظریه توبه زبیر را می آوردند و رد نمی کنند: "پیمان و بیعتش را با على (علیه السلام) شکست و تسلیم خواسته هاى نفس شد، ولى به گفته مورّخان در میدان جنگ جمل، پیش از آغاز جنگ با نصایح على (علیه السلام) متوجه اشتباه خود شد و از جنگ کناره گیرى کرد و به یکى از بیابانهاى اطراف به نام «وادى السباع» رفت و به نماز و توبه پرداخت و مردى به نام «ابن جرموز» به گمان این که کشتن او سبب خشنودى على (علیه السلام) و دریافت جایزه مى شود، به سراغ او رفت و در حال نماز او را کشت و انگشتر و شمشیرش را براى على (علیه السلام) آورد. حضرت ناراحت شد و در جمله مهمى درباره شمشیر او فرمود: «هَذَا السَّیْفُ ظالِماً فَرَجَ الْکَربَ عَنْ وَجْهِ الرَّسُولِ اللهِ»; (این شمشیرى است که بارها اندوه را از صورت پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) برطرف ساخت). بعضى گفته اند که حضرت، به ابن جرموز اجازه ملاقات نداد و به آن کس که براى گرفتن اجازه نزدش آمده بود فرمود: «بَشِّرْ قاتِلَ ابْنِ صَفْیةِ بِالنّار»ِ; (قاتل زبیر، را به آتش دوزخ بشارت ده!) بعضى گفته اند «ابن جرموز» با شنیدن این سخن، از شدّت ناراحتى خودکشى کرد." https://makarem.ir/main.aspx?lid=0&mid=246370&typeinfo=25&catid=23161 @dehban_ir