💠 تربیت با اندوه ❇️ در دوره‌ای هر جا بحث حزن و غم بود، یک وحشتی به جان آدم‌ها می‌افتاد؛ لذا برخی روان‌شناسان انسان‌ها را به این سمت سوق می‌دادند که در هیچ لحظه‌ای نباید احساس غمگینی کنید و هرلحظه غمگین شدید، بدانید که یک چراغ هشدار روشن شده و باید تلاش کنید که بلافاصله آن را بر هم زده و کاری کنید احساس غمتان از بین برود. کم‌کم متوجه شدند این‌طور هم نیست که احساس غم، یک چیز مذمومی باشد. آن‌ها غم را به احساس گناه تعبیر می‌کنند و می‌گویند ما فکر می‌کردیم احساس گناه همیشه ناپسند است؛ درحالی‌که احساس گناه یک انگیزه درونی است که ما را به جلو هل می‌دهد؛ بدین معنا که اگر ما یک کاری انجام دادیم، بعد حس بد و احساس گناه در درونمان پیدا کردیم، این احساس گناه، سازنده است؛ می‌شود برگشت و عذرخواهی کرد؛ و کار قبلی را تکمیل نمود. ما نباید آدم‌ها را از این احساس مثبت محروم کنیم. ✴️ فرزانگان به ما می‌گویند غم و شادی، هر دو، مایه پالایش روح و تعالی وجود ما است. آنکه همیشه شاد است، از تجربه برخی ساحات اصیل و کران‌های پراهمیت هستی، محروم است. چراکه رُشد عاطفی و فکری ما، بسیاری مواقع در گرو تجربه اندوه است. غم، مانند دَخل است و شادی خرج آن است. شادی از غم تغذیه می‌کند. شادی عمیق پس از پشت سرنهادن غمی عمیق، به دست می‌آید. اگر مُدام خرج کنید، دخلتان خالی می‌شود. ما در جهان اضداد زندگی می‌کنیم و هستی شادی، رهین هستی غم است. #فاطمیه 🆔 @didebane_andisheh