دوبیتی و رباعی آیینی(حُسینیه)
لب‌تشنه ز عمق جگرش می‌گفت آه یک لحظه نشد شرار آهش کوتاه شد ورد لبش لحظه‌ی آخر ناگاه لا یَوم کیومکَ ابا عبدالله ✍ ↳ @dobeity_robaey
2.7هزار مشاهده