| 🔹اصطلاح «Perennial Philosophy» را برای نخستین‌بار، از اگوستینوس استویکوس (۱۵۴۰م) اقتباس کرد و برای نامیدن گونه‌ای از تفکر عقلانی به‌کار گرفت که در حاکم بود. معادل عربی آن، و در فارسی نیز ترجمه شده است. 🔸 منظور لایبنیتس و سنت‌گرایانی مثل نصر از این اصطلاح، اشاره به تفکری عقلانی است که پیش از فلسفه یونانی، در رایج بود. جاودان خرد، مابعدالطبیعه‌ای بود که وجودِ حقیقت الهی را برای خلق جمادات و نباتات و حیوانات ضروری می‌دانست. این حقیقت در نفس انسان نیز حاضر است و به او امکان و معنا می‌بخشد. اخلاق ایرانیان باستان از این حکمت تغذیه می‌کرد. بنابر این حکمت، غایت قصوای بشر چیزی نیست جز علم به مبدا کل موجودات؛ که هم در درونشان حضور دارد و هم از بیرون آن‌ها را احاطه کرده است. این حقیقت خاموش‌نشدنی شبیه آموزه‌ی حضرت علیه‌السلام است. 🔹بنابر برخی روایت‌های تاریخی شخصی به‌نام را به کرانه‌ی دریاچه‌ی فرستاد؛ آیین یا دین نیز بقایای آن آموزه‌هاست. همین آموزه‌ها در شرق توسعه یافتند و به شکل‌گیری آیین و منتهی گردیدند. علیه‌السلام در بیابان نیز منطبق با اصول است. 🔸 امروز از مناطقی که گرانی در روزگاران باستان، ایمنی مادی به آن‌ها می‌بخشید، ادیان ابراهیمی و غیرابراهیمی سربرآورده‌اند و قاطبه‌ی جمعیت زمین را ذیل فرهنگ خود دربر گرفته‌اند. 🌐 https://eitaa.com/doranejadid