بند ۲۸ امشب بخشی از من، لا به لای آوارهای خونی و خاکی غزه پرسه می‌زند. دست خودم نیست؛ چشمم روی خطوط جوشن می‌چرخد و گوشم پر از نوای لالایی است و قلبم روی کفن کودک پنجاه شصت سانتی مچاله شده! مادرش نشسته یک طرف و چنگ می‌زند به برهوت سینه. دست‌هام را می‌کشم روی کهنگی پارچه؛ پدرش مات نگاهم می‌کند. کسی فریاد می‌زند: ای تکیه‌گاه آن‌که هیچ تکیه گاهی ندارد... زانوهای مرد شُل می‌شود و گوشه‌ی دیوار فرو می‌ریزد! ای فریادرس آن‌که فریادرسی ندارد... هزار جفت دست خالی بالا می‌آید و کفنِ کوچکِ خونی را می‌گیرد روی آسمان. ای یاری‌گر آن‌که یاری ندارد... قلبم تا عرش می‌دود! ای امان آن‌که هیچ امانی ندارد... درد می‌پیچد توی رگ‌هام. زمزمه می‌کنم: ای فرمانده آسمان‌ها و زمین، فریاد...فریاد به عزیزکرده‌ی شش ماهه‌ی کربلا، چشم این جهان دود زده را، کودکان مظلوم پدران ناامید و مادران داغ‌دیده را، به جمال منجی روشن کن. هزار جفت چشم نمناک، روی بند ۲۸ کشیده می‌شود و فریاد آمین می‌پیچد توی آسمان! 🖌مهدیه @pichakeghalam