پس هر فقیهی که مراقب نفس خویش و حافظ دین خود باشد و با نفس خود مخالفت ورزیده و از امر مولی اطاعت کند، بر عوام [واجب] است که از او تقلید کنند و این شرایط تنها مشمول برخی از فقهای شیعی می‌گردد نه تمام آنها؛ امّا هر فرد عالمی که مرتکب عملی قبیح و گناه همچون فقهای فاسق عامه گردد، مطلبی که از ما می‌گویند را قبول نکرده و حرمتشان را نگاه ندار! علّت وفور اختلاط احادیث صحیح و جعلی از قول ما اهل‌بیت (علیهم السلام)، همین است؛ زیرا فاسقان گوش به کلام ما می‌دهند و از سر جهل تمام آن را تحریف می‌کنند و در نتیجه‌ی کمبود معرفت، مطالب را بر غیر آن می‌نهند؛ جماعت دیگری نیز از سر عمد بر ما دروغ می‌بندند تا از حطام ناچیز دنیا وسیله‌ای به‌دست آورند چیزی‌که آنان را به جهنّم می‌کشاند. و گروهی از آنان (از دشمنان مذهب) حیله‌گر هستند که قادر نیستند ایرادی به کلام ما وارد کنند لذا [آنان] برخی از علوم صحیح ما را آموخته و آن را به شیعیان ما می‌رسانند و از ما نزد دشمنان عیب‌جویی می‌کنند و چندین برابر آن، دروغ و اکاذیب بر کلام ما می‌افزایند که ما از همه‌ی آنها پاک و مبرّا هستیم؛ ولی [متأسفانه] شیعیان ما می‌پذیرند که آن از علوم و دانش ماست. پس گمراه شده و دیگران را نیز به بیراهه می‌کشند. زیان و ضرر این افراد بر شیعیانِ ضعیف ما از لشکر یزید بر حسین‌بن‌علی (علیه السلام) و أصحاب آن حضرت بیشتر است؛ زیرا آنان هم روح را به تاراج می‌برند و هم اموال را به غارت. و این گروه از علمای بدکردار، دشمنان دین‌اند که خود را به ظاهر از دوستداران و مطیعان ما و دشمن دشمنان ما می‌شمارند و شکّ و شبهه را بر شیعیان ضعیف ما وارد نموده و گمراهشان می‌سازند و مانع رسیدن ایشان به مقصد حقّ می‌گردند. البتّه خدای تعالی از قلب هرکدام از این عوام درمی‌یابد که او هیچ قصدی جز نگهداری دین و تعظیم ولیّ خود ندارد. [خداوند] این چنین فردی را هرگز در دست افراد ظاهرفریب کافر رها نمی‌سازد؛ بلکه مؤمنی را برایش برمی‌انگیزد تا او را به راه صواب آگاه سازد و به این ترتیب خداوند، آنها (افراد عوام با نیّت درست) را توفیق می‌دهد که حرف آن مؤمن را بپذیرند. خداوند با این کار خیر دنیا و آخرت را برای او جمع کرده و برای کسی که او را گمراه نموده لعن دنیا و عذاب آخرت را گرد می‌آورد»
رسول‌خدا (صلی الله علیه وآله) فرموده است: «اشرار علمای امّتم، همه[ی گمراهان] را از [راه] ما گمراه می‌سازند؛ دزدان راه‌های منتهی به ما می‌باشند؛ افرادی که [جایگاه‌ها و] نام‌های ما را بر مخالفانمان می‌نهند و همتایان ما را به لقب ما ملقّب می‌سازند؛ بر ایشان صلوات فرستند هرچند [آنان] به لعن شایسته‌ترند و ما را لعن می‌کنند در حالی‌که ما لبریز و غرقه‌ی کرامات خداوندی هستیم و با صلوات خداوند و فرشتگان مقرّب بر ما، از صلوات ایشان بر خود بی‌نیاز و مستغنی هستیم».
📚 علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج۲، ص۸۶ و الإمام العسکری، التفسیر، ص۲۹۹ و طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۵۶
🌔 @drehsanpouresmaeill