🔰 اگر مخلوق را دیدی اما خالق را ندیدی نمی‌توانی موحد باشی... انسان، آینه‌ای است که اگر رو به حقیقت قرار گیرد، می‌بیند، می‌شنود، می‌فهمد و سخن می‌گوید. اما اگر پشت به نور کند، از آینه بودن می‌افتد و تنها یک شیء سرد و بی‌جان باقی می‌ماند. خدا در کتابش از ما می‌خواهد که نگاه کنیم؛ اما نه نگاهی سطحی. می‌گوید به شتر بنگر، به کوه، به زمین، به آسمان؛ اما این نگاه، راهی است به خودت. به آنکه تو را ساخته، آنکه کوه را سر به فلک برده و زمین را گسترانده. اگر در این راه نرفتی، کور هستی، حتی اگر هزار چشم داشته باشی. کر هستی، حتی اگر هزار گوش داشته باشی. لال هستی، حتی اگر زبانت به هزاران حرف باز باشد. این زندگی، عبور از نشانه‌هاست. نشانه‌ها را ببینی و بگذری، و به مقصد برسی. اگر در نشانه‌ها ماندی، دیگر نه راهی داری، نه مقصدی. می‌شوی مثل آنکه چاه را ببیند اما آب را نبیند. مثل آنکه درخت را ببیند اما میوه را نفهمد. و این یعنی سقوط، یعنی سکوت، یعنی بیهودگی. خدا می‌گوید نگاه کن، اما نگاهت را بساز. به زمین نگاه کن اما فقط خاک نبین. به شتر نگاه کن اما فقط کوهان نبین. اگر در نگاهت، خالق را ندیدی، نگاهت تهی است، و تهی‌ترین نگاه‌ها، نگاه کوران است. 🔸️ | از عین تا قاف @einqaf8.