🔰 «وَ يَا مَنْ لا يُكافِى‏ءُ عَبْدَهُ عَلَى السَّوآءِ». 🔶🔸 تو نمى ‏گويى چون تو اين گونه كردى، پس من هم اين گونه مى ‏كنم و مثل تو با تو رفتار مى ‏كنم، كه اگر يك گام برداشتى، يك گام بر مى ‏دارم. تو اين گونه نيستى. 🔸حتى اگر ما به تو پشت كنيم تو به ما رو مى‏ كنى و اگر ما از تو بگذريم تو درها را به روى ما مى ‏بندى و بت ‏هاى ما را يكى يكى به خاك و خون مى ‏كشى تا ما به سمت تو برگرديم. 🔸تو به ما نمى ‏گويى يك گام بيا تا يك گام بيايم، يك نگاه بكن تا يك نگاه بكنم. تو منتظر جزا نيستى و بر عطا و بخشش‏ات هم پشيمانى ندارى و مثل ما با ما رفتار نمى ‏كنى. 🔸واقعش اين است كه ما هيچ چيز نداريم جز اينكه بگوييم: 🔸خدايا! تو به خودت نگاه كردى و به ما دادى، حالا هم به خودت نگاه كن و ادامه بده. 🔸در كلام معصوم است كه: خدايا! تو هيچ وقت به خاطر استحقاق به ما نداده ‏اى كه حالا به خاطر بدى ما بخواهى پس بگيرى. و بگويى چون تو درست صفا نكردى، حالا پس بده. 🔸تو آن موقع كه دادى، ما بدون استحقاق بوديم و حالا هم كه از تو مى ‏خواهيم ادامه بدهى، استحقاقى نداريم؛ 🔸ولى آنچه كه هست، اين است كه بخشش و عطاى تو را هيچ چيزى جز سخاوت و كرم تو زياد نمى ‏كند. 🔸من نمى‏ دانم چه بگويم. تأملى بايد كرد، اگر آدم خودش را از خدا طلبكار مى‏ داند؛ يعنى واقعاً خيال مى‏ كند كه خيلى براى او كار كرده و خيال مى‏ كند اگر به اندازه يك شبانه روز كه از او وقت گرفته، به همان اندازه هم به او خدمت كرده و طلبكار است، مى‏ گويد: او برود خود را باشد. 🔸ولى اين را ما خوب مى‏ دانيم، آنچه كه او به ما داده را براى غير او خرج كرده‏ ايم و با آنكه او به ما محبت كرده ولى ما به كسان ديگرى رو آورده ‏ايم و در حق او بدى كرده ‏ايم. 📝استاد علی صفایی حائری 📚کتاب بهار رویش، ص ۱۳۷ ▶️ @einsad 🛒 www.zekraa.ir ▶️https://instagram.com/ali.safaeihaeri