🔰 «وَ يَا مَنْ لا يُكافِىءُ عَبْدَهُ عَلَى السَّوآءِ».
🔶🔸 تو نمى گويى چون تو اين گونه كردى،
پس من هم اين گونه مى كنم
و مثل تو با تو رفتار مى كنم،
كه اگر يك گام برداشتى، يك گام بر مى دارم.
تو اين گونه نيستى.
🔸حتى اگر ما به تو پشت كنيم تو به ما رو مى كنى
و اگر ما از تو بگذريم
تو درها را به روى ما مى بندى و بت هاى ما را
يكى يكى به خاك و خون مى كشى
تا ما به سمت تو برگرديم.
🔸تو به ما نمى گويى يك گام بيا تا يك گام بيايم،
يك نگاه بكن تا يك نگاه بكنم.
تو منتظر جزا نيستى
و بر عطا و بخششات هم پشيمانى ندارى
و مثل ما با ما رفتار نمى كنى.
🔸واقعش اين است كه
ما هيچ چيز نداريم جز اينكه بگوييم:
🔸خدايا! تو به خودت نگاه كردى و به ما دادى،
حالا هم به خودت نگاه كن و ادامه بده.
🔸در كلام معصوم است كه:
خدايا! تو هيچ وقت به خاطر استحقاق
به ما نداده اى كه حالا به خاطر بدى ما
بخواهى پس بگيرى.
و بگويى چون تو درست صفا نكردى، حالا پس بده.
🔸تو آن موقع كه دادى، ما
بدون استحقاق بوديم
و حالا هم كه از تو مى خواهيم ادامه بدهى،
استحقاقى نداريم؛
🔸ولى آنچه كه هست،
اين است كه بخشش و عطاى تو را
هيچ چيزى جز سخاوت و كرم تو زياد نمى كند.
🔸من نمى دانم چه بگويم.
تأملى بايد كرد،
اگر آدم خودش را از خدا طلبكار مى داند؛
يعنى واقعاً خيال مى كند
كه خيلى براى او كار كرده و خيال مى كند
اگر به اندازه يك شبانه روز كه از او وقت گرفته،
به همان اندازه هم به او خدمت كرده و طلبكار است،
مى گويد: او برود خود را باشد.
🔸ولى اين را ما خوب مى دانيم،
آنچه كه او به ما داده
را براى غير او خرج كرده ايم
و با آنكه او به ما محبت كرده
ولى ما به كسان ديگرى رو آورده ايم
و در حق او بدى كرده ايم.
📝استاد علی صفایی حائری
📚کتاب بهار رویش، ص ۱۳۷
▶️
@einsad
🛒
www.zekraa.ir
▶️
https://instagram.com/ali.safaeihaeri