✅ ورزش اسلامی (شماره ۲) 🔸 استاد علی صفایی حائری این تلقی از ورزش را با آنچه ما در دوره های دبستان و دبیرستان و حتی در باشگاه ها شاهدش بوده ایم، مقایسه اش کنید. ساعت ورزش در مدرسه، ساعت آموزش نبود. بچه ها به جان هم می افتادند و خود آنچه در بساط داشتند خرج می کردند. اگر برنامه نرمش و احیانا مسائل ورزشی هم مطرح می شد، داستان به جوک و تمسخر می کشید و بچه ها با نگاه و لبخند، استاد و بچه های نرمشکار را به بازی می گرفتند. و حق هم داشتند؛ آخر این نرمش ها ، حرکت های مجهولی بود که به خاطر هیچ هدف معلومی دنبال نمی شد. و طبیعی بود که بچه ها از زیر بارش فرار کنند و یا با تمسخر استقبالش کنند. در کشورهای پیشرفته بدون صرف هزینه های گزاف و طرح برنامه های بی در و پیکر شاهنشاهی، بچه ها را از چند ماهنگی با تست های گوناگون آزمایش می کنند و استعدادها و استقامت اعضاء مختلف و قسمت های گوناگون بدن را مشخص می سازند، و بر اساس این آزمایش ها بچه ها را تقسیم می کنند و در همان قسمت پرورش می دهند، گرچه به آن ها بینش و عرفان ورزش را آموزش نداده اند، اما آن ها را پرورش داده اند. و همین است که هر سال مدال ها را می برند و داغ به دل بچه های با استعدادی می گذارند که با پول دزدی توپ خریده اند و با هزار بدبختی خرج باشگاه را در آورده اند. و یا با هر بازی و هر شوت هزار تا شیشه شکسته اند و با هر دریبل چند نفر عابر را به دیوار و زمین چسبانده اند و هزارها فحش و نفرین پیرزنی که کاسه اش را شکسته اند و فریاد همسایه ای که مزاحمش شده اند و چوب معلمی که با توپ، سبیلش را چرب کرده اند، به خود خریده اند. داغ به دل بچه هایی می ماند که با شور و شوق و این همه بدبختی، تازه همین که خود را ساخته اند و درخشیده اند و خواسته اند که در صحنه بیایند و به مسابقه ای و سفری راه پیدا کنند و خودی نشان بدهند و برای خود و یا کشورشان افتخاری بیاورند و رکوردی بشکنند و بسازند، تازه مبتلا به پارتی بازی ها و از رده خارج کردن ها و رزرو گذاشتن ها و نورچشمی ها شده اند و ناچار از تمامی خصلت های فتوّت و جوانمردی به نامردی روی آورده اند، و یا زمین را بوسیده اند و مردانگی را پاس داشته اند. 📜 ذکری ۲(ویژه نامه نوزدهمین سالگرد استاد آیت الله علی صفایی حائری)/ص ۱۴ 🌿 @einsad