🔰چرا عین صاد بخوانیم؟ 🔹 ما آدمها تشنه‌ایم. این تشنگی را می‌توان از حجم وابستگی‌مان به گوشی‌های هوشمند دریافت. هر روز، چند ساعت به بالا و پایین کردن صفحات مختلف در رسانه‌های جمعی وقت می‌گذاریم تا شاید کمی از حرارت این عطش را کم کنیم. ما تشنه‌ایم و در میان این همه سقّا، انگار که هیچ کوزه‌ای نمی‌تواند عطش ما را فرونشاند. 🔹 ما از حرارت این عطش می‌سوزیم و برای سیراب کردنش به هر سرابی امیدوار می‌شویم. مثل گرسنه‌ای که ضعف، به هر غذای بی‌ارزشی قانعش می‌کند. حاصل یکی است: معده‌های متورم و جان‌هایی خسته و اشتهایی که هنوز طعم سیری را نچشیده و بدنی که بهره‌ای از آن همه خوردنی برنمی‌دارد. 🔹 خواندن آثار استاد علی صفایی حائری، برای چنین نسل تشنه و باد کرده‌ای، می‌تواند درمانگر باشد. او متفکری بود که به این تشنگی و این تورم و امتلاء آگاه بود. او می‌دانست این همه جست و خیز ما نه برای یافتن چشمه‌‌ها که برای فراموش کردن تشنگی است. و به یاد ما می‌آورد که تشنگی را تنها می‌توان با نوشیدن آب زلال پاسخ گفت و چشمه‌ای که می‌تواند چنین مرهمی را پیشکش کند، در درون خود انسان است. تنها از طریق درون‌کاوی می‌توان به خنکای این چشمه دست یافت. 🔹 استاد صفایی از جمله متفکرانی بود که به زخم‌ها و دردهای انسان می‌اندیشید. و در برابر این زخم‌ها، نه بی‌تفاوت بود و نه بی‌تفاوتی و فرار را تجویز می‌کرد. به باور او انسان هیچ وقت نمی‌تواند به زخم‌هایش بی‌اعتنا باشد. حتی اگر امروز فرار کنی و خودت را به مشغولیت‌های مختلف سرگرم کنی، بالاخره پرسش‌ها، دردها و نیازهای تو، جایی گریبانت را خواهند گرفت. هیچ سلوک سالمی از کنار نیازهای انسان بی‌تفاوت عبور نمی‌کند. 🔹 صفایی ما را به خود دعوت می‌کند و از ما می‌خواهد که با نیازها و پرسش‌های عمیق خود چشم در چشم شویم و ادامه زندگی را در مسیر پاسخ به این نیازها گام برداریم. او وحی را به زبان می‌آورد تا به زخم‌های انسان مرهمی بگذارد و نیازهای عمیق او را پاسخ بگوید. اندیشه صفایی در این مسافت شکل می‌گیرد؛ فاصله‌ای که میان نیازها و پرسش‌های انسان است تا منبعی که پاسخی درخور به این همه ببخشند. 🔹 از این جهت حرف‌های استاد علی صفایی حائری، نه نوعی دانش و اطلاعات، که از جنس حکمت‌هایی برای زیستن است. او برای ما از چرایی زیستن و آداب چگونه زیستن سخن می‌گوید. تمام آنچه او در پی یافتنش می‌رود، از انسان آغاز می‌شود و به انسان ختم می‌شود. از این جهت با خواندن آثار صفایی، از نو با خودمان ملاقات می‌کنیم. در آینه‌ی بی‌زنگارِ اندیشه او می‌توان تصویری از انسان با تمام نیازهایش، دردها و چالش‌هایش یافت. همچنین، در همان آینه می‌توان ادامه انسان و مسیری که تا رشد در پیش دارد را به تماشا نشست. 🔷کاش به جای این همه چرخ زدن در صفحات رسانه‌های جمعی و یا سرگرم شدن به انواع مشغولیت‌هایی که هر لحظه من را بیشتر از خودم جدا می‌کنند، به جستجوی حکمت اهتمام کنیم. با خواندن آراء متفکرانی که عمر خود را در جستجوی مرهم‌هایی برای زخم‌های انسان صرف کردند، به کمی التیام، به کمی روشنایی برسیم. استاد علی صفایی حائری، می‌تواند نقطه آغازی برای این جستجو باشد. 🌱مدرسه عین صاد ◽راوی اندیشه استاد صفایی حائری◽ 🆔 @einsadschool