در زیارتنامه حضرت معصومه سلام الله علیها خطاب به ایشون میگیم «اشفعی اما فی‌الجنة» شاید این یکی از اولین جاهایی بود که احساس کردم ائمه و بزرگان در همین ادعیه و زیارت نامه‌های ساده چه حرف‌های مهمی زدن. باتوجه به این عبارت: ۱. مقام حضرت مشخص میشه که چقدر بالاست که شافع در بهشت هستن ۲. موضوع کلیدی اینه که «شفاعت در بهشت» یعنی چی؟ مگه همه دنبال شفاعت نیستن تا برسن به بهشت؟ در بهشت دیگه شفاعته کاربردی داره؟