دوستان برای استوری قبل توضیح خواستند ببینید ما هیچوقت کسی را به امور مثبت و جذابی که معمولا با اشتیاق افراد همراه است، محکوم نمی‌کنیم. مثلا هیچ مجرمی را به «زندگی در مناطق خوش آب و هوای کشور» یا «ده سال استفاده رایگان از محصولات فلان شرکت غذایی» و... محکوم نمی‌کنیم. معمولا محکوم‌به اموری سخت و مکروه هستند که مجرم برای انجام آن به مشقت و اکراه می‌افتد. مانند حبس، شلاق، جریمه مالی و... وقتی شما مطالعه میراث فکری و فرهنگی خودتان را در کنار حبس و شلاق به عنوان محکوم به قرار می‌دهید یعنی دارید این موضوع را از معنای قبلی خودش(یعنی مطالعه به‌مثابه فضل و عبادت و انتخاب آگاهانه) تهی می‌کنید و آن را به معنای جدیدی تحویل می‌برید(مطالعه به مثابه تنبیه!) آن هم مطالعه‌ی آثاری که به لحاظ نمادین، مبنای فکری انقلاب اسلامی محسوب می‌شوند. این یعنی اوج خود تخریب‌گری!