هدایت شده از اشاره های ناخوانا
مرا عهدی ست با جانان.... به این جمله ی این آقای راننده توجه کنید: «من حاضرم مجانی براش کار کنم.میدونی چرا؟ چون من خودم نیستم ۸۰ ملیونه اگه من حَمّالیشو کنم بقیه خیرشا میبرند» برای من مهم تر از اینکه به آقای جلیلی رای بدهد این جمله ی اوست: «که برای خودم نه، بلکه به خاطر هشتاد ملیون مردم ایران مجانی برای جلیلی کار میکنم». دقیقا همان چیزی ست که ما سالهاست گم کرده ایم. سالهاست چنین نگاهی برایمان بدیهی شده است که بدون اینکه گوشه ای از مسئولیت کشور مان را به اندازه ی وسع مان به عهده بگیریم یک گوشه نشسته ایم و از دولت ها انتظار داریم که برای ما کاری کنند و ما هم از کار آنها منفعتی ببریم. و وقتی هم که دولت ها آن هم از نگاه ما منفعت مطلومبمان را به ما نرساندند زبان به گلایه و نقد باز می‌کنیم و از همه چیز نا امید میشویم حال آنکه فراموش کرده ایم بار مسئولیت کشور و مردم به عهده ی همه ی مردم است و هرکسی به قدر وسعش برای مردم و کشورش باید هزینه ای دهد و خطری کند. این مرد با زبانی ساده و صمیمی یاد و خاطره ی آغازین انقلاب را به ما یاد آور شد که انسان و وطنت را به عهده بگیری و پایش ضرر مالی و جانی هم بدهی و ما هر کجا در انقلاب با چنین طریقی پیش رفته ایم راهی گشوده شده است و محال ها را ممکن کرده ایم و مگر فتح خرمشهر محالی نبود که ممکن شد آنقدر محال که اگر امروز از آن سخن بگوییم گوشها آن را شعار و آرمان خواهی می‌شنوند حال آنکه فتح خرمشهر فقط ۴۰سال پیش واقع شده است واقعیتی که منشاش مردمانی بودند که همه با هم و همه برای هم پای کار ایستادند و خطر کردند و کار را به عهده ی دیگری نی‌نداختند و هر کدام گوشه ای از بار کشور و مردم را به دوش گرفتند و شدند مصداق این بیت حضرت حافظ که: مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم هوا داران کویش را چو جان خویشتن دارم @esharenakhana