مورخینِ خوب و شایسته، به فلسفه تاریخ نوعی عدمِ اعتماد طبیعی دارند. اما به راستی چرا چنین است؟ آنها در تجربه شخصی خود با رویدادهای تصادفی و محتمل و نیز پیچیدگی‌ها و عدم قطعیت‌ِ کار تاریخی و حتی آن خصلت درک‌ناپذیر بودنِ نسبی که تاریخ بدان دچار است، رویارو هستند. چه عاملی موجب می‌شود که مورخان به محض مواجه‌شدن با مفهوم فلسفه تاریخ چنان ناراحت و عصبانی شوند؟ آنها هنگامی به خشم می‌آیند که با جزمیتِ تحمل ناشدنیِ فلسفه‌هایی رویارو می‌شوند که ادعای عقلانی بودن دارند. 🆔 @ETM313