غریب امام خمینی‌ یک مکتب است. انقلاب اسلامی یک مکتب است. مکتب یعنی یک برنامۀ جامع برای زندگی در دنیا، که دین را مهندسِ این زندگی قرار داده. چارچوب‌ها، خط و مشی‌ها را دین مشخص می‌کند. البته این دین، بهره‌وری از دنیا را تا بالاترین حد ممکن بالا می‌برد. در این برنامه، همه‌چیز برای مردم است. همه‌چیز برای دنیا و آخرت مردم است. همۀ فدایی مردمند. «غریب» گوشه‌ای از زندگی «محمد بروجردی» نیست. غریب روایتی کوتاه اما زیبا از مکتب خمینی‌ست. روایتی پرمعنا از «انسانِ» انقلاب اسلامی‌ست. نشان می‌دهد که چگونه در مکتب اسلام همه‌چیز در خدمت دنیا و آخرت مردم است و نشان می‌دهد که معجزۀ خمینی ساختن امثال «محمد بروجردی»هاست که توانستند مثل اصحاب رسول‌الله در عمل زیبایی دین را به چشم‌ها بکشند. دیشب فرصت شد با پسرم غریب را به تماشا بنشینم. عظمت خمینی و یاران او که در این فیلم روایت می‌شود، بارها می‌تواند اشک تو را بر گونه‌هایت جاری سازد بی‌آنکه برای گریستن نیاز به تأمل داشته باشی. غریب روایتی از جوانانی‌ست که تمام لذت تو در این است که ساعت‌ها به آن‌ها خیره شوی بی‌آنکه احساس خستگی کنی. غریب روایتی از انسانِ انقلاب اسلامی است. محمد بهانه‌ای بود برای اینکه ما با چشم‌هایمان ولو در قاب سینما، فتح‌الفتوح خمینی که تربیت امثال بروجردی‌ها بود را ببینیم. ماجرای فیلم، روایت نقش محمد و دوستانش در مانع شدن از جدا شدن کردستان به‌دست کومله و دمکرات است و داستان، قبل از شهادت بروجردی تمام می‌شود.‌ در این فیلم نمی‌دانم چرا اصلاً دوست نداشتم شهادت بروجردی را ببینم. بعد از اتمام فیلم پسرم گفت: بابا خوب شد محمد بروجردی شهید نشد. @fakhrian_ir