کرب و بلا آتش به جان ماسوا انداخت این سوز نی را نای تو در نینوا انداخت ابری نبارید و نیامد کربلا تا که باریدنش را گردن چشمان ما انداخت از روی تل دیدم هوا شد تیره و تاریک وقتی سنان سرنیزه اش را بی هوا انداخت این نیزه برپهلو نشستن های در گودال ما را به یاد پهلوی خیرالنسا انداخت حالا ببین با صورت گل‌ها چه خواهد کرد دستی که روی صورت ات اینگونه جا انداخت لعنت به شمرو خنجر کندی که با تندی ما را پس از پنجاه سال از هم جدا انداخت انگار الآن آمده از علقمه، گودال بر سینه ی تو چکمه هایش رد پا انداخت با بد زبانی عقده اش خالی نشد تا که سررا گرفت و روبرویم به هوا انداخت اخنس همینکه از سرت عمامه ات را برد بین جنان، عمامه از سر مصطفی انداخت خشکی لب های تو قبل از مشعل خولی آتش میان خیمه ی آل عبا انداخت انگشترت را ساربان برده خبردارم انگشت را اما نفهمیدم کجا انداخت شعر از گروه @fatemi222