از احکام جهاد این است که اگر سر کافری را هم بریدند، سر را از محل معرکه به مکان دیگری نقل ندهند؛ ولی بمیرم برای آن آقایی که برای رساندن سر او به ابن زیاد به هم مباحات می‏کردند؛ سر او را گاهی در شام و گاهی کوفه، گاهی در تنور خولی و گاهی در مجلس یزید، در طشت طلا، گاهی آویزان بر سر دروازه شام، گاهی مرفوع بر سر نیزه، گاهی در دیر راهب و گاهی بر درخت آویزان، گاهی در طبق نزد ابن زیاد، گاه بر سر دست‏ها، گاهی هم در صندوق پاسبانان... از شهری به شهر دیگر می‏گرداندند. تن چو یعقوب از غم اکبر زمین‏گیر بلا شد - سر چو یوسف بر سر بازار حسنش مشتهر شد نسخ کرده محنت ایوب را جسم جریحش - قصه یحیی ز سر شد غصه‏اش محو از نظر شد با گلوی خشک تن، شد غمگسار تشنه کامان - همره اطفان گریان، سر روان با چشم تر شد بر بلاهای زمینی جسم پاکش گشت حائل - سر به روی نی بلاهای سماوی را سپر شد ✔️از احکام جبهه و جهاد این است که گر کاف از بزرگان قبیله خود باشد و بین قوم و قبیله‏اش دارای احترام، نباید هتک حرمت او را انجام داد؛ چنانچه حضرت امیر (علیه السلام) وقتی عمروبن عبدود را به درک واصل کرد، متعرض زره او که بسیار قیمتی و أعلا بود، نشد. شخصی پرسید: چرا زره او را نبردید؟ فرمود: او بزرگ قوم خویش است. نخواستم هتک حرمتش کنم. امام حسین (علیه السلام) هم پسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) است، امام امت است، سرور جوانان اهل بهشت است؛ اما حتی پیراهن او را هم به تن مبارکش نگذاشتند و به طمع انگشتر، انگشت او را هم بریدند... یادگاری برم از غربت تو - مشتی از خاک که بود تربت تو خاک و خونی که بین این مشت است - ز چه در آن شکسته انگشت است https://eitaa.com/fatemi8/1614