معنویت به خودی خود یعنی معنادار و تأویل‌پذیر بودن؛ پوچ نبودن. ما اما از معنویت، قدسیت و عرشیت و روحانیت می‌فهمیم چه انتهای مسیر معنا کردن و به اول بردن‌مان است...