#یادداشت| #پرونده_ویژه
✅ آموزش و پرورش، نبوت و رسالت؛
پاسداری سنت و/یا ارتقای نبوغ و فردیت؟
✍🏻 ارمیا شاه‌محمدی
جستاری پیرامون مقایسه معلمی و نبوت با توجه به ایده ریچارد ررتی در مقام فیلسوف‌گذار از دوگانه‌های تمایزگذار متباین
🔸مطابق فهم نگارنده از خوانش ررتی از دوئی، دوئی با کنار گذاشتن مفهوم خودِ حقیقی و تمایز طبیعت و قرارداد و عدول از تلقی حقیقت ذیل نظریه‌ی سنتی مطابقت، و به طور کلی خارجی‌بنیاد از حقیقت (حقیقت به مثابه چیزی بیرون از ما) به تلقی‌ای دیگر از حقیقت در نسبت با توافق آزاد با همگنانمان و ذیل مشارکت کامل جامعه‌ی آزاد پژوهش تاکید می‌کند.
🔹در این تلقی از حقیقت، حقیقت نه به مثابه چیزی ثابت و خارج از زمان که می‌توان یک‌بار برای همیشه پرونده‌ی آن را حل و فصل کرده و بست، بلکه در نسبتی با زمان (با تاکید بر نوعی آشکارگی و گشودگی توامان) قرار گرفته و با مفهوم امید پیوند می‌خورد.
🔸با توجه به آنچه به اختصار گفته شد، سه‌گانه‌ی امید، تلاش و گشودگی، زمینه را برای بازیِ حقیقت، رشد و زمان فراهم می‌کنند و شرط لازم تحقق این فرایند، دموکراسی در مقام کنشی رو به امید (به تعبیر دوئی، تجربه‌ای نویدبخش) است.
🔹در این تلقی از رشد و تعلیم و تربیت، از یک سو اجتماعی‌کردن به منزله‌ی داشتن تصویری از خود در مقام وارثان سنت آزادیِ رو به افزایش و امیدِ فزاینده خواهد بود و نه صرف تربیتِ تکنسین‌هایی که در دورِ تکرار مکانیکی سنت‌ها بوده و به مثابه ماشینِ انباشت اطلاعات، سنت‌ها را بدون تغییر فقط حمل می‌کنند.
🔸این تلقی آموزش را در پیوند ذاتی با پرورش و ذیل مناسبات انسانی و نه صرفا ماشینی-مکانیکی نگریسته و همچنین پیوندی دوباره میان جامعه و نهاد دانش برقرار می‌سازد تا دیگر نتوان گزاره‌ی کلیشه‌ایِ آنچه در کتاب‌هاست، برای کتاب‌هاست را تکرار کرد چرا که روند آموزش و پرورش با مشارکت توامان مربی-دانش‌جو پیش خواهد رفت و الگوی ناموفق لزوم فرمان‌برداری یک‌طرفه‌ی جامعه از دانشگاه را کنار می‌زند.
➕مطالعه کامل مطلب در «وبـگاه فـکرت»
📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی؛
📲 وب | ایتا | تلگرام | اینستاگرام