ترس و اضطراب و استرسم به بالاترین حد رسیده بود. به خودم میگفتم: «کاش در قم مانده و عطای این تبلیغ را به لقایش بخشیده بودم!» به هر راه حلّی فکر میکردم. به این فکر میکردم که چه بهانهای بتراشم که دیگر به این مدرسه نیایم. آیا راه فراری هست؟! یعنی این کشتی شکسته به ساحل آرامش میرسد؟ در هر حال، احساس میکردم روی صندلی دفتر مدرسه میخکوبم کردهاند. پاهایم توان حرکت نداشت. از آنجایی که انسان در لحظات بحرانی به یاد خدا میافتد، دلم رفت به سمت قرآن کوچکی که همراهم بود. زمان به سختی میگذشت. انگار زندگی را روی دور کند گذاشته بودند.
با خودم نجوا میکردم: «بالاخره ما به خاطر خدا از قم بیرون زدیم، مگر میشود خدا ما رها کند؟» آن روزها قرآن حفظ میکردم و با آن مأنوس بودم. قرآن را از جیبم درآوردم و میان دو دست گرفتم و به او گفتم: «میدانی که من تو را چقدر دوست دارم! نظر تو دربارۀ این مدرسه و این منطقه چیه؟ یک چیز بگو که دلم آرام شود.» حقیقتاً هم آن قرآن جیبی را دوست داشتم. واقعاً برایم مثل یک رفیق بود. بسم اللّه گفتم و صفحهای را باز کردم. تا چشمم افتاد به صفحهٔ بازشده، یخ کردم. ناامید ناامید شدم. صفحه ۱۹۳ قرآن، آیۀ ۳۷ توبه آمده بود: «إِنَّمَا النَّسِيءُ زِيَادَةٌ فِي الْكُفْرِ يُضَلُّ بِهِ الَّذِينَ كَفَرُوا» در این حین، ناظم و مدیر مدرسه در حال هماهنگی بودند تا یکی از کلاسها را برای حضور من آماده کنند. من که توقع آمدن این آیه را نداشتم، در دلم به خدا گفتم: «خدایا! تو دیگه چرا حال ما را میگیری؟ نمیشد یک آیۀ مهربانتری برامون باز بکنی؟!» همین طور که غرق در شِکوه و شکایت بودم، چشمانم را به طرف انتهای صفحه غلطاندم. ناگهان چشمم افتاد به این قسمت آیۀ ۴۰ توبه: «لَا تَحزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَأَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ الَّذِينَ كَفَرُوا السُّفْلَى وَكَلِمَةُ اللَّهِ هِيَ الْعُلْيَا» همان جا خودم را مخاطب این قسمت آیه دانستم. یک آرامش عجیبی ریخت توی دلم. فهمیدم که خدا کار خودش را کرده؛ یعنی خیالت تختتخت.
حدود یک هفته در آن مدرسه بودم. یکی از بهترین و شیرینترین تبلیغهایی است که تا به حال داشتهام. بچههای آن منطقه با اینکه اسمشان بد در رفته بود، بسیار بامرام و داشمشتی بودند و تا مدتها بعد با من تماس میگرفتند. روزی یکی از آنها زنگ زد و در حالی که خیلی لوتیوار صحبت میکرد، گفت: «حاجی! یک هفته است توی ترکم. یک هفته است لب به مشروب نزدم. بدنم میخواد! چکار کنم دوباره برنگردم؟!»
@fekreshanbe