عمو راستگو
✍
سعیداحمدی
👇
راستگو هم عمو بود هم استاد هم پدر و هر چیزی که معنای دلسوزی و عشق به تربیت و پرورش آدمی بدهد؛ هر چیزی که بوی مهربانی از آن بتراود.
او یکی از علمای تکلیف‌مدار و وظیفه‌محور بود.
آخرین تبریکی که برای هم فرستادیم میلاد معلم بزرگ بشر حضرت خاتم الانبیا، صلی الله علیه و آله بود.
بی‌شک او نبوغ، همت و دقت را با هم داشت و همه آنچه که بتواند او را در علوم رایج حوزه صاحب‌ِ نام و نظر کند؛ اما راهی را در پیش گرفت که در منش و روشِ حوزویان، کلاس و اعتباری به حساب نمی‌آمد.
همه عمرِ راستگو در عمو بودن برای بچه‌ها گذشت و استاد بودن برای کسانی که تربیت نسل‌های نو، اولویت دست چندمشان نبود.
استادی شفیق و رفیق و معلمی خستگی‌ناپذیر و محبوب که بیش و پیش از هر چیز رخ لبخند و مهربانی و تواضع او به چشم می‌آمد.
محمدحسن راستگو، حجت‌الاسلام باشد یا آیت‌الله‌العظمی، بی‌گمان یکی از تاثیرگذارترین شخصیت‌های حوزوی است که تا کنون دیده‌ام.
جسارت و سنت‌شکنی معقول او را باید ستود. او یکی از کسانی است که ثابت کرد حوزوی بودن، تافتگی و جدابافتگی نیست؛ بلکه حوزه‌های علمی مردمی‌ترین و اجتماعی‌ترین و دم‌دست‌ترین نهاد مدنی‌اند و دانش‌آموختگان آن همنشین همیشگی شادی و غم پیر و برنا و کودک جامعه با همه قشر و صنف و قوم و نژاد.
او را می‌ستایم؛ همان‌گونه که محمدهادی معرفت را، همان‌گونه که سیدمجتبی لاری را، آن‌طور که رضا بابایی را و همه دیگر عالمان وظیفه‌محور و تکلیف‌مدار را.
او پر کشید و آسمانی شد و نام و یاد و خاطره‌ای نیک و پاک از خود به جا گذاشت و ما نیز بی‌درنگ روانه راه رفته آنانیم تا ما چگونه باشیم و چه خاطره‌ای بر جای بگذاریم.
روحش شاد و غفران ابدی و رضوان سرشار الهی نثارش باد.
سعید احمدی
۲ آذر ۱۳۹۹ قم