حالا ڪہ دست هـایم بستہ است مے نویسم ، نہ با قلم ڪہ با نگاہ و نہ با جوهـر ڪہ با خون ، رو بہ دوربین ایستادہ ام و ایستادہ ام رو بہ هـمہ شما ، رو بہ رفقا ، رو بہ خانوادہ ام ، رو بہ رهـبر عزیزم و رو بہ حرم .
حرامزادہ اے خنجر بہ دست است و دوست دارد ڪہ من بترسم و حالا ڪہ اینجا در این خیمہ گاهـم هـیچ ترسے در من نیست .
تصویرم را ببرید پیشڪش رهـبرعزیز و امامم ، سید علے خامنہ اے و فرماندہ ام حاج قاسم و بہ رهـبرم بگویید ڪہ اگر در بین مردمان زمان خودت و ڪلامت غریبید ما اینجا براے اجراے فرمان شما آمدہ ایم و آمادہ تا سرمان برود و سر شما سلامت باشد .
آسمان اینجا شبیہ هـیچ جا نیست ، حتے آسمان روستاے دورڪ و وزوہ ڪہ در اردوے جهـادے دیدہ ام ، یا آسمان بیابان هـاے سالهـاے خدمتم ، اینجا بوے دود و خون مے آید .
ڪم ڪم انگار لحظہ دیدار است ولے این لحظہ هـاے آخر ڪہ حرامیان دورہ ام ڪردہ اند میخواهـم قصہ بگویم و قصہ ڪہ میگویم ڪمے دلم هـوایے علے ڪوچولویم مے شود ولے خدا وعدہ دادہ ڪہ جاے شهـید را براے خانوادہ اش پر میڪند ، اما حتماً قصہ ام را براے علے وقتے بزرگ شد بخوانید .
قصہ ڪودڪے ام ڪہ با پدرم در روضہ هـاے مولا اباعبداللہ الحسین(ع) شرڪت مے ڪردم ، قصہ لرزش شانہ هـاے پدر و من ڪہ نمے دانستم براے چیست . پدرم با اینڪہ ڪارگرے سادہ بود هـمیشہ از خاطرات حضورش در دفاع مقدس مے گفت و توصیہ مے ڪرد :
«پسرم ، دفاع مقدس و رشادت و مجاهـدت براے اسلام و دین هـیچ وقت تمام شدنے نیست و تا دنیا هـست مبارزہ بین حق و باطل هـم خواهـد بود ان شاءاللہ روزے هـم نوبت تو خواهـد شد ».
دوران ڪودڪے و مادرے ڪہ ڪلید رفتنم بہ قتلگاہ در دستان اوست و او بود ڪہ اجازہ داد . مادرم هـمیشہ مے گفت تو را محسن نام گذاشتم بہ یاد محسن سقط شدہ خانم حضرت زهـرا(س) . مادر جان ، اولین بارے ڪہ بہ سوریہ اعزام شدم دریچہ هـاے بزرگے بہ رویم باز شد اما نمیدانم اشڪال ڪارم چہ بود ڪہ خداوند مرا نخرید .
بازگشتم و چهـل هـفتہ بہ جمڪران رفتم و از خداوند طلب باز شدن مسیر پروازم را ڪردم . تا اینڪہ یڪ روز فهـمیدم مشڪل رضایت مادر است .
تصمیم گرفتم و آمدم بہ دست و پاے تو افتادم و التماست ڪردم و گفتم مگر خودت مرا وقف و نذر خانم فاطمہ زهـرا(س) نڪردے و نامم را محسن نگذاشتے ، مادرجان ، حرم خانم زینب(س) در خطر است اجازہ بدہ بروم .
مادرم .... نڪند لحظہ اے شڪ ڪنے بہ رضایتت ڪہ من شفاعت ڪنندہ ات خواهـم بود و اگر در دنیا عصاے دستت نشدم در عقبے نزد حضرت زهـرا(س) سرم را بہ دست بگیر و سرفراز باش چون ام وهـب .
مادر ، یادت هـست سالهـاے ڪودڪے و مدرسہ ، پس از دبستان و مقاطع تحصیلے و بالاتر، هـمیشہ احساس مے ڪردم گمشدہ اے دارم و اینقدر بہ مادرمان حضرت زهـرا(س) متوسل شدم تا در سال 1385 و اوج جوانے مسیرے را برایم روشن ڪردند و آن مسیر آشنایے با شهـید ڪاظمے و حضور در مؤسسہ اے تربیتے فرهـنگے بہ هـمین نام بود .
هـمان سالهـا بود ڪہ مسیر زندگے ام را پیدا ڪردم و حاج احمد ڪاظمے شد الگوے زندگے و یار لحظہ لحظہ زندگے من ، خیلے زود حاج احمد دستم را گرفت و با شرڪت در اردوهـاے جهـادے ، هـیئت ، ڪار فرهـنگے و مطالعہ و ڪتابخوانے رشد ڪردم .
انگار حاج احمد دستم را گرفت و رہ صدسالہ را بہ سرعت پیمودم . سربازے و خدمت در مناطقے دورافتادہ را انتخاب ڪردم و تو مادر، ببخش ڪہ آن روزهـا مثل هـمیشہ چقدر نگرانم بودے .
و ازدواج ڪہ آرزوے شما بود ، با دخترے ڪہ بہ واسطہ شهـدا با او آشنا شدم و خدا را شاڪرم ڪہ حاج احمد از دختران پاڪدامنش نصیبم ڪردہ است ، هـمنام حضرت زهـرا(س) و از خانوادہ اے ڪہ بہ شرط اینڪہ بہ دلیل نداشتن فرزند پسر برایشان فرزند خوب و باایمانے باشم دختر مؤمن و پاڪدامنشان را با مهـریہ اے سادہ بہ عقدم درآوردند
و من هـم تنهـا خواستہ ام از ایشان مهـیاڪردن زندگے براے رسیدن بہ سعادت و شهـادت بود و با ڪمڪِ هـم ، زندگے مهـدوی(عج) را تشڪیل دادیم ، خانوادہ اے ڪہ در روزهـاے نبودنم و جهـادم هـمسر و فرزندم را در سایہ محبتشان گرفتند و من دلم قرص بود ڪہ هـمسر و فرزندم جز غم دورے و دلتنگے غمے نداشتہ باشند ،
هـمین جا بود ڪہ احساس ڪردم یڪے از راہ هـاے رسیدن بہ خداوند متعال و قرار گرفتن در مسیر اسلام و انقلاب عضویت در سپاہ است و هـمین جا بود ڪہ باز حاج احمد ڪمڪم ڪرد و لیاقت پوشیدن لباس سبز پاسدارے را نصیبم ڪرد .
و هـمسرم و هـمسرم ...، میدانم و میبینم دست حضرت زینب(س) ڪہ قلب آشوبت را آرام میڪند ، هـمسرم شفاعتے ڪہ هـمسر وهـب از مولا اباعبداللہ شرط اجازہ میدان رفتن وهـب گذاشت طلب تو .