پرسش: آیا محیی الدین (ابن عربی) و مولوی و .... نمایندگان راستین عرفان اسلامی و شیعی هستند و همه مطالبشان منطبق با تعالیم پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) یا سازگار با مکتب حوزه قم و نجف است؟ پاسخ: محیی الدین بن عربی و مولوی نمایندگان کامل عرفان اصیل اسلامی و شیعی نیستند زیرا اشتباهات فاحشی نیز دارند اما برخی از علمای شیعه و سنی به خاطر برخی از حرفهای زیبای این دو شخصیت، شیفته آنها شده اند یا حُسن ظن افراطی نسبت به آنها پیدا کرده اند. در طرف مقابل نیز برخی از علمای بزرگ، بخاطر اطلاع از اشتباهات این دو نفر، شدیدا با آنها مخالفند. واقعیت اینست که این دو شخصیت، نه معصومند و نه از فقهای عالیقدر اسلام و تشیعند و افراط در تمجید از آنها یا افراط در تخریب آنها اشتباه است. امام خمینی ره چون «فصوص الحکم» ابن عربی را با حُسن ظن به مؤلفش خوانده بودند ارادت به ابن عربی پیدا کرده بودند اما بسیاری از علمای بزرگ ما (همچون شیخ مجتبی قزوینی) چون اشتباهات ابن عربی در کتب دیگرش را دیدند از او بیزار شدند. علمایی که طرفدار ابن عربی هستند میگویند نسخه های کتاب فتوحات مکیه(تالیف ابن عربی)، تحریف شده و خیلی از حرفهای غلطی که در آنهاست بعدا به این کتاب افزوده شده است. برخی از حرفهایش را هم توجیه و تأویلِ خوشبینانه میکنند. واقعگرایی اینست که منصف باشیم و افراط و تفریط را رها کنیم. نه ابن عربی و نه مولوی، شیعه نبوده اند و از مقامات اهل بیت (ع) اطلاع درستی نداشته اند بنابراین عقاید و افکارشان را باید پالایش کرد و هرجا یقین کردیم سخنی حکیمانه گفته اند همان سخن را قبول کنیم و هرجا سخنی مشکوک یا اشتباه گفته اند از ترویج و تاییدش بپرهیزیم. مرحوم علامه محمدتقی جعفری که خودش شرح بر مثنوی نوشته و به خاطر حرفهای خوب مولوی به او ارادت دارد، در حدود 100 مورد هم اشکال و انتقاد بر مثنوی وارد کرده است. بعضی از علما مثل استاد مطهری و آیت الله خامنه ای که از مثنوی تمجید کرده اند هدفشان مبارزه با افراطهای برخی از مخالفان مولوی بوده تا روحانیت شیعه به عنوان دشمن ادبیات و عرفان وانمود نشود. سخن این دو بزرگوار، لزوما تایید اشتباهات مولوی نیست زیرا مولوی معصوم نیست بلکه خاک پای معصوم هم نیست بلکه خاک پای علمای ربانی و فقهای عادل و مجاهد شیعه نیز نیست اما کتابش یک شاهکار ادبی به شمار می‌رود و بسیاری از سخنان حکیمانه در آن یافت می شود. @pasokhtext @pasokhtext