🔰🔰 💠 ظهور صیغه امر در طلب 💠 💢باتوجه به اینکه موضوع‌لهِ صیغه امر، نسبت طلبیه یا ارسالیه است و همواره در همین معنا استعمال می‌شود و تفاوت فقط در مراد جدی است، برای اینکه صیغه امر را حمل بر اراده‌ی معنای طلب کنیم نمی‌توانیم به أصالة الحقيقة تمسک کنیم زیرا استعمال آن در همه موارد استعمال حقیقی است. ❓️اینجا است که سوال پیش می‌آید: برای اثبات اینکه مراد جدی از ایجاد نسبت طلبیه یا ارسالیه توسط صیغه امر، طلب بوده نه تمنی و ترجی و تهدید و ... چه باید کرد؟ ⭕️ ظاهر از صیغه امر این است که داعی از آن طلب است؛ زیرا ⬇️ ⬅️اگر موضوع‌له را نسبت طلبیه بدانیم از بین دواعیِ مختلف، طلب مصداق حقیقیِ نسبت طلبیه بوده لذا به موضوع‌له اقرب است لذا حمل بر این می‌کنیم که مراد جدی طلب است. ⬅️و اگر موضوع‌له را نسبت ارسالیه بدانیم مصداق حقیقیِ آن، ارسال است که ناشی از طلب بوده نه بقیه‌ی دواعی، پس مراد جدی را حمل بر طلب می‌کنیم که منشأِ مصداقِ حقیقیِ موضوع‌له(نسبت ارسالیه) است. 💥نکته آخر اینکه گاهی مراد جدی از صیغه امر طلب نیست ولی در عین حال از آن حکم شرعی بدست مى‌آيد؛ مانند اینکه می‌فرماید: «اِغسِل ثوبَک مِنَ البَولِ»، که مراد ارشاد به نجاست لباس به واسطه‌ی بول و تطهیر شدن آن به وسیله‌ی شستن می‌باشد. در این موارد به صیغه امر، امر ارشادی گفته می‌شود. توضیح مطالب فوق را در این صوت بشنوید: https://eitaa.com/halgeyoola/4342 •┈┈••✾🦋🌻🦋✾••┈┈• کانال مکتب اصولی شهید صدر @halgeyoola