#روایت_غزه (94) بسم‌الله قاصم‌الجبّارین 🔖 و اذا الارض مُدّت پروردگارا! زمان آن نرسیده که آسمانت بشکافد، زمینت هموار گردد و آنچه در خود فرو‌برده و آنچه خونِ‌دل‌خورده، بیرون‌ریزد؟ بارالها! ما آدمیان که با عمر کوتاهمان چند صباحی است روی این زمین، حوادث آن را مشاهده می‌کنیم، بغض گلویمان را فشرده، خونمان به جوش آمده و خشم سرتاپای وجودمان را فراگرفته‌است، چه رسد به حال و روز این زمین. این زمینی که انبوه خون‌های مظلوم بر آن روان گشته و قرن‌هاست که شاهد ظلم و ستم طاغیان است و چه چیزها که ندیده و تحمل نکرده است. از آن روزی که حضرت آدم داغدار هابیلش گشت، زمین فهمید که قرار است شاهد چه صحنه‌هایی باشد، زمین از همان روز، آماده پذیرایی از اجساد طاهره‌ای شد که قرار بود خونشان به ستم و ناجوانمردانه روی آن روان گردد. زمین همان روزی که دختران بی‌گناه در او زنده دفن می‌شدند، تب‌دار شد. همان سحرگاهی که خون پاک امیرالمومنین بر سر‌ و رویش ریخت، خواست از هم بشکافد. آن زمانی که پیکرِ تیرخورده و مسموم حسن بن علی (علیه‌السلام) را در خود جای داد، می‌خواست دیگر نباشد. و دیگر بار، آن روزی که نینوایش، مالامال از خون‌های پاک و طاهر شد و پدر بر نئشِ پسر زانو زد و گریست، پسر خردسال روی دست پدر پرپر شد و در تکه‌ای از خود که گودال قتلگاه نام گرفت، خون خدا بر زمین ریخت، آن دقایقی که اسبان با نعل‌های نو بر پیکر عزیز زهرا(سلام‌الله‌علیها) تاختند، آن گاهی که قدوم نحس حرامی‌ها به سمت خیام اباعبدالله (علیه‌السلام) می‌رسید، خواست منفجر شود، اما اجازه نیافت. هنوز هم که رژیم کودک‌کش اسرائیل این‌گونه وحشیانه بر مردم مظلوم و زنان و کودکان بستری در بیمارستان بمب می‌بارد، دستور به صبر و سکوت دارد و باید خودداری نماید تا روز وعده داده شده. خدای بزرگم! معبود قادر و متعالم! شما را قسم به این خون‌های مظلوم، به این پیکرهای تکیده و تنیده در خاک و خون، شما را به دست‌های بریده‌ی علمدار نینوا، شما را به جراحت‌های روح و جسم مادر سادات، زمینِ زجرکشیده را با قدوم منتقم آل‌الله تسکین بخش و برسان آرام روح و جان بشریت را... اللهم عجّل لولیک‌الفرج ✍️ فاطمه مهدوی @HamNevisan