دلنوشته وحید قاسم‌پور به برادر شهیدش حمید سلام دادا خوبی، حمیدم، الهی فدات بشم میدونی چند وقت هس چشم به راه دوختم تا دوباره قد و بالای زیباتو ببینم. میدونی هنوزم شبا وقتی از خواب پامیشم به خدا میگم خدا جونم داداشم سالم برگرده و برا سلامتیت دعا می کنم. بعد یهو یادم میاد که حمیدم شهید شده. یادته همیشه بهت می گفتم داداشم تو بهترینی و تو با همه فرق داری. دیدی انقدر خوب بودی که بالاخره برا حضرت زینب هم برادری کردی. حمیدم همیشه بیل و لودر و جرثغیل و ماشین های دیگه ای که خودت برام گرفتی را میذاشتی و با هم بازی می کردیم تو بازی خاک ریز درست می کردیم. تو از همون موقع می خواستی مرد بزرگم کنی که شجاع باشم. می گفتی باید تحت هر شرایطی با دشمن بجنگیم و با دوستا مهربون باشیم. از همون موقع هدفت رو انتخاب کرده بودی و من نمی دونستم ولی از وقتی که شهید شدی همه وسایل رو گذاشتم تو کمد و کاری بهشون ندارم. یادته چقدر با هم دزد و پلیس بازی می کردیم. داداش امسال که تو نبودی پیشم تولد نگرفتم. حمید می دونی چقد گریه کردم که دیگه عمو نمیشم و بچه هام عمو ندارن. حمیدم چند وقته نبردیم استخر. می دونی چقد دلم گرفته و چقد دلم تنگ شده. داداش یادته شب 24 بهمن 94 که شب تولد حضرت زینب بود می خواستی از خون بری بهم گفتی: دیدی بالاخره حضرت زینب حاجتمو داد. یادته مامان با گریه قرآن گرفت رو سرت و تو از زیرش رد شدی تو حیاط رو سرم بوسه زدی و گفتی دادا من دارم میرم سوریه و ان شاء الله شهید میشم نذار مامان گریه کنه. حمیدم می دونی چند وقته نه بغلم کردی و نه بوسم کردی. کی جواب این همه دلتنگی منو میده؟!