♦️دعا؛ غناي غنودن در دامان مهرگستر خداوند 🔹 دعا نوعي «خواندن و دعوت كردن» است؛ نوعي ارتباط قلبي است بين آنكه نيايش مي كند و آنكه نيايش مي شود. کشش و جذبه ای است درونی بین عاشق و معشوق. به هر اندازه که این امر از زیربنای معرفتی بالاتری برخوردار و از اضافات و اغیار به دور باشد زلالی شهد آن نیز در کام آنکه نیایش می کند گواراتر خواهد بود. گويي همه انسان ها، و به طور خاص دينداران، باور دارند كه آدمي نيازمند آن است كه در لحظه هايي از زندگي، خود را از همه چيز و همه جا رهايي بخشيده و با آنكه محبوب خويش مي پندارد به معاشقه بپردازد. 🔹 دعا براي انسان، نوعي گفت و گوي راز واره است؛ گونه اي اتصال و كشش است بين محب و محبوب. به هر اندازه آداب و اصول عاشقی در فرایند دعا بیشتر رعایت شود تاثير آن نیز بيشتر خواهد بود. در تفكر اسلامي، نيايش در واقع اتصال يك بي نهايت كوچك با يك بي نهايت بزرگ است. مغازله اي است زيبا و عاشقانه كه انساني كه در چنبره سختي ها و مشكلات، يا در دايره تنگ خودبيني ها و خود خواهي ها قرار گرفته با معشوق خود دارد. راهی است برای برون رفت از دایره تنگ تناهی و محدودیت و متصل شدن به بی نهایت. اين ارتباط زمان و مكان مشخصی نمی خواهد، گر چه به دعا در برخي زمان ها و مكان ها تاكيد بيشتري شده است. 🔹با توجه به ناملایمات و مشکلاتی که در زندگی آدمی وجود دارد، یکی از عواملی که می تواند یاریگر او در رویارویی با این مشکلات، و عدم شکست در برابر آنها باشد، توجه بیش از پیش به دعا و ارتباط هر چه بیشتر با خداوند است. به هر اندازه آدمی به ضعف خود و قدرت محبوب خویش معرفت بیشتری پیدا کند تمایل و احساس نیاز او برای گفت و گو با خداوند بیشتر می شود. برای چنین کسانی دعا نوعی «عیش مدام» است. ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم ای بی خبر ز علت شرب مدام ما 🔹 رمز اینکه انسان های مومن و موحد در زندگی خود و در کشاکش سختی ها و تلاطم امواج حوادث دچار جزر و مدهای روحی و روانی جدی نمی شوند را باید در ایمان و اعتقادشان و در اتصالی که به مبدا ماورای طبیعی قدرت دارند جست و جو کرد. اینان نه تنها خود دچار اضطراب های بزرگ نمی شوند بلکه وجودشان مایه آرامش دیگران نیز می گردد. (برگرفته از كتاب «از كعبه تا عشق») ✍️ حسينعلي رحمتي 18 تير 1401 (روز عرفه) @harahmati