💢فاجعۀ تُهی سازی: شبکه های اجتماعی چگونه ما را به انسان هایی احمق و بی مایه تبدیل می کنند؟ برای چندمین بار به هر کانال سرک می کشیم تا عطشِ دانستن مان را فرو نشانیم. پاسخ این را بدهیم و با آن یکی کَل کَل کنیم. مطلع شویم آیا فلان سلبریتی طلاق گرفت؟ دوباره ازدواج کرد؟ بچه ها جوک جدیدی در گروه گذاشته اند؟ شایعات درباره فلان شخصیت سیاسی به کجا کشید؟..... و این داستان هر روز (و شب) ادامه دارد.... اما غافلیم که در پشت عادت به پی گیری مطالب بی ارزش و کم فایده چیزی در حال بی اعتبار شدن است: «بِرَند شخصیت اخلاقی ما». چرا که این اعتیاد: 🔺 1. ما را به کوچک بودن عادت می دهد: در نتیجه در فضای مجازی به کمترین و بی ارزش ترین چیزها قانع می شویم. مثلا دنبال کسب مطالب علمی یا تجارب ارزشمند دیگران برای یک زندگی اخلاقی و سالم نمی رویم؛ بلکه همین که بدانیم فلان سلبریتی طلاق گرفته یا نه، یا فلان شایعه درباره فلان شخصیت سیاسی درست است یا نه، برای مان کافی است. 🔺 2. احترام و عزت نفس مان را مخدوش می کند: ارتباط مجازی با افراد کوته فکر در گروه ها، کانال ها و صفحات فضای مجازی به مرور زمان ما را کسانی در سطح آنها قرار می دهد؛ حتی اگر انسان هایی اهل فضل و ادب باشیم. آنها ما را به سطح نازل خودشان پایین می کشند؛ به گونه ای که حتی اگر یک استاد دانشگاه، یک روحانی اهل فضل، یا یک مدیر موفق هم باشیم پس از مدتی اخلاق و رفتار و حتی شیوه گفتار و نوشتارمان بسیار شبیه کسانی می شود که هیچ¬گونه فضلی ندارند و از گروه های بی اخلاق جامعه محسوب می شوند. امام صادق(ع) فرمود: «کسی که از هم نشینی با احمق پرهیز نکند در معرض آن است که اخلاقش مثل او شود» (مستدرك الوسائل، 8/336-337). 🔺 3. معیارهای ارزش گذاری مان را تغییر می دهد: مشتری شدن برای مشاهده گفتار و رفتار و کردار افراد بی شخصیت ممکن است، بدون این که خود بخواهیم، آنها را تبدیل به الگوها و اسوه های اخلاقی ما و، در نتیجه، معیار قضاوت اخلاقی درباره دیگران تبدیل کند. آنچه آنها برای مان خوب دانسته اند خوب است و آنچه بد تصویر کرده اند بد است. به همین خاطر ناگهان چشم باز می کنیم می بینیم رکیک گویی یا شوخی های زشت با دیگران در فضای مجازی (و فیزیکی) برای مان مثل گذشته کاری زشت و غیراخلاقی به شمار نمی آید. یا، از طرف دیگر، کارهایی مثل مراعات حق الناس و پرهیز از خوردن حق مردم، که قبلا برای مان ارزشمند محسوب می شد اکنون کارهایی احمقانه و ناشی از بی عرضه گی به شمار می آید. ✅ چه می توانیم بکنیم؟ نسبت به حفظ شخصیت و کرامت خود، و صرف عمر و هزینه مان احساس مسوولیت کنیم و از عضو شدن در گروه ها و کانال ها و صفحاتی که افراد بی مایه حضور دارند یا از پی گیری مطالبی که اطلاع از آنها هیچ ثمری برای مان ندارد پرهیز کنیم. و، از سوی دیگر، عضو گروه هایی شویم که از هر جهت،‌ به ویژه از نظر اخلاقی و تربیتی، ما را رشد می دهند. در این راستا خوب است سفارش پیامبر گرامی اسلام(ص) را آویزه گوش کنیم که فرموده است انسان را به آیین دوست و همنشینش می شناسند؛ پس دقت کنید که با چه کسانی هم نشینی می کنید. 👈🏿 یک پیشنهاد: اگر عضو گروه ها و صفحات سلبریتی ها و افراد کم مایه هستید دست کم برای مدتی از همه آنها خارج شوید، و مدتی فقط عضو گروه ها و صفحات اساتید حوزه و دانشگاه یا دیگر نویسندگان ومحققان شوید، یا صفحات ناشران معتبر و هنرمندان موفق را پی گیری (فالو) و مطالبشان را لایک کنید. پس از مدتی خواهید دید که نوع نگاه تان به زندگی و جهان و اطراف تان تغییر می کند و در خود نوعی فخامت و فرهیختگی احساس می کنید (نویسنده این کار را تجربه کرده است). خاصیت انسان های فرهیخته و اخلاقی آن است که سعی می کنند دست دیگران را بگیرند و بَرکشند بر خلاف افراد کم مایه که هدفشان صرفا افزایش ممبر و فالوور و به تبع آن کسب شهرت و درآمد بیشتر است و برای این کار از هیچ رفتار غیراخلاقی فروگزار نمی کنند. ✅خلاصه، در فضای مجازی، به قول سعدی، با گُل ها همدم شویم تا بوی گُل بگیریم: گِلی خوشبوی در حمام روزی رسید از دست محبوبی به دستم. بدو گفتـم که مشکی یا عبیری که از بوی دلاویز تو مستم؟ بگفتا من گِلی ناچیز بودم، ولیکن مدّتی با گُل نشستم. کمال همنشین در من اثر کرد. وگرنه من همان خاکم که هستم. ✍️حسینعلی رحمتی 5 مرداد 1401 @harahmati