در وجود انسان دو خود دیده می‌شود: یکی خود پوشالی است که برساختۀ وهم و نفس است. از دل او خودشیفتگی و کبر زاده می‌شود، با وسوسه‌های شیطان پروبال می‌گیرد و نتیجۀ آن موجودی است که ره به جایی نمی‌برد. این خود و بت درون را باید ابراهیم‌وار درهم شکست. این خود است که در دویست سال اخیر در جامعۀ انسانی بسیار رشد کرده و آفت بشریت امروز است.
در نقطۀ مقابل این خود، خودِ دیگری قرار دارد که بر مبنای عقلانیت شکل می‌گیرد، با دست لطف الهی پرورده می‌شود و وجود حقیقی انسان را رقم می‌زند. این خود، از درون، تهی است و در پیوند با مجموعۀ اوصاف الهی است. او متصل است به غنای محض، حقیقت کمال و جمال حقیقی و ناب. از پرتو این اتصال، او پیوسته از عزت، حکمت، علم، جلال، جمال، قدرت، لطافت، رأفت و رحمت خداوندی و دیگر صفات الهی پر می‌شود.
این خود رحمانی را خداوند سبحان به انسان عطا کرده است؛ اما تا زمانی که آدمی از آن خود شیطانی گذر نکند، هرگز به این خود رحمانی نمی‌رسد. در وجود انسان پیوسته میان این دو خود، جنگ و ستیز برقرار است تا سرانجام یکی از آن دو بر دیگری غالب آید.
▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص۷۴-۷۳.
#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵
@Hedayatnoor