سرمنشأ برخی از مشکلات، سوء تدبیر خود انسان است. برای مثال، اگر فردی در مهمانی با سفرهای رنگارنگ مواجه شود و حدّ خود را نگاه ندارد و بیش از نیاز بدنش بخورد و بیاشامد، دچار مشکلات گوارشی می‌شود. در این حال، نباید زبان به سرزنش کسی جز خود بگشاید.
اما گروهی دیگر از ابتلائات هست که ریشۀ بشری ندارد و حوالۀ خداوندی است. این ابتلائات حکمت بسیار دارد. از جملۀ این حکمت‌ها، شکوفایی توانمندی‌هاست. انسان تا زمانی که در تنگنا و فشار شدید قرار نگیرد، بسیاری از استعدادهای خود را نمی‌شناسد.
حکمت دیگر ابتلائات، غفلت‌زدایی است. بسا حضرت حق بنده را گرفتار شدت ابتلائاتش می‌کند تا او را متوجه حضرت خود گرداند.
آری، مهمترین برکت ابتلائات و کلفت‌های این‌چنینی، «إنْقِطَاع إِلَی الله» است؛ حالتی که انسان از دیگران مأیوس شده و متوجه حضرت ذی‌الجلال و «مُسَبِّبَ الأَسْبَاب» (خداوند سبب ساز) می‌شود و اسباب در نظرش رنگ می‌بازد:
دیده‌ای باید سبب سوراخ‌کن
تا حجب را بر کند از بیخ و بن
▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۱۷۵-۱۷۲.
#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵
@Hedayatnoor