انسان موجودی است که فطرتاً دوست می‌دارد عشق بورزد و به او عشق ورزیده شود. با این حساب محبت والدین به فرزندان امری فطری است و چه کسی را سزاوارتر از پارۀ تن انسان می توان یافت که این عشق و محبت بر او نثار گردد و آدمی مهِر و دلدادگي اش را به او ابراز کند؟ حال نکتۀ ظریف اینجاست که اسلام سطح ارتباط حبیِّ میان فرزندان و والدین را ارتقا می‌دهد و محبت میان آنان را از عملی فطری، به عامل تقرّب انسان به حضرت پروردگار مبدّل می‌سازد. پس اگر پدر و مادر بر اساس فطرت خویش به فرزندانشان احسان می‌کنند و با نگاه متداول و متعارف به این امر می نگرند، اسلام از آن ها می خواهد به این مهرورزیِ خویش، رنگ و بوی الهی بدهند و به آن قداست ببخشند. با این نگاه زیبا و متعالی، خواستۀ قلبی پدر و مادر این است که: پروردگارا، اگر من احسانی در حق فرزندانم انجام می‌دهم و خدمتی به آن ها می‌کنم، نیّتم آن است که این کار، عامل تقرّب بیشترم به تو و مقبولیت فزون ترم در پیشگاه تو باشد. محبت من به فرزندانم با این پشتوانۀ اعتقادی است که در حال عبادت هستم و مهرورزی ام به قصد قربت و خشنودی حق انجام می‌پذیرد. ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۵۳۷-۵۳۶. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۵ @Hedayatnoor