یکی از حقوقی که در روایات با عنوان «حَقُّ المُْسْلمِِ عَلَی المُْسْلمِ » بیان شده آن است که: «هرچه برای خود دوست داری برای برادر مسلمانت نيز دوست بدار و هرچه برای خود نمی‌پسندی برای او نيز ناپسند بدان». یکی از مصادیق این حق آن است که هنگام دعا دیگران را از یاد نبرد و اگر از خدا خیری برای خود می خواهد، آن را برای برادر مسلمانش نیز طلب کند. در روایتی آمده است: «هیچ مؤمنی نیست که برای مردان و زنان مؤمن دعا کند مگر آنکه خداوند مثل آنی را که دعا کرده است به او باز می گرداند». از اين روست که می‌بينيم دعا در منطق اسلام به صيغۀ جمع و متکلم مع الغير ادا می‌گردد و به جای «اهِْدِني الصِّراطَ الْمُسْتَقيم » و «إيِاَّكَ أعْبدُُ وَ إيِاَّكَ أسْتعَينُ » می گوییم: «اِهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ » ما را به راه راست رهنمون فرما و «إيِاَّكَ نعَْبدُُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ» تنها تو را می پرستیم و تنها از تو یاری می‌جوییم. زبان دعا در اسلام، زبان اجتماع است نه زبان فرد. انسانِ مسلمان نیکی را برای همۀ افراد جامعه می خواهد و سعادت را برای همگان از خدا می‌طلبد. ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۶۵۲-۶۵۱. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۵ @Hedayatnoor