( ♥️°📕) 📚#عشق_و_دیگر_هیچ ✍🏻#نرجس_شکوریان_فرد 📖#قسمت_صد_و_شصت_و_هشتم دوباره موبايلم زنگ خورد. وصل كردم و ناليدم، همراه هم روضه خوانديم و گريستيم: اي اهل حرم مير و علمدار نيامد... تا نيم ساعت كه باور كنم نبودن يك مرد را. تا نيم ساعت كه مرور كنم تمام دروغ ها و راستها را! رفتم پشتبام، ديش ماهواره را قطع كردم، پرتش كردم توي حياط؛ لعنت بر مني كه پاي انديشههاي اروپا و آمريكايي عمر گذراندم... حاجقاسم را همينها گرفتند. دست گرفتم به سرم و نشستم ميان تمام برگههاي خاطراتي كه از عبدالمهدي مغفوري داشتم و گذاشتم سيل اشكهايم خيسشان كند. مادر توان آمدن نداشت، ماند خانه و كنار سجادهاش. ما توان ماندن در خانه نداشتيم. در سكوت و سياهي شب كرمان، در سرماي زمستان سخت شبهاي كوير آمديم گلزار. هيچ خبري نبود، خبر هنوز پخش نشده بود، هنوز مردم در امنيت از چشمان بيدار حاجقاسم در فراسوي مرزها راحت خوابيده بودند. همه، راحت زندگيشان را شروع ميكنند و تمام! تا حاجقاسم بيدار است و يارانش! من فريادم از نبود حاجي نبود، قاسم كه زياد است از جنس سليمانياش. نگاهم كه به قبرها افتاد يك لحظه از تمام لحظاتي كه با جان آنها بازي كرده بودم به خودم لرزيدم. من كنار امنيت آنها، نوجوانيام را به شهوت گذراندم! كنار جان بر كف گرفتن آنها، پاي ماهواره و شبكههايش روزگارم را سياه گذراندم. كنار تكه تكه شدن حاجقاسم، تمام مملكت را به نقد كشيدم و... من حتي يك راهپيمائي، يك رأي، يك... من خيلي كارها نكردم و كردم. سلما سر گذاشته بود روي مزار عبدالمهدي و زار ميزد. كسي دست گذاشت روي شانهام، شاهرخ بود و موهاي ژوليده و شانهاي كه سرهايمان را تكيهگاه كرد تا صداي هق هقمان را تحمل كند. ⏳ادامه دارد...⏳ https://eitaa.com/heyatjame_dokhtranhajgasem