3️⃣ نقد سخنان مولوی عبدالحمید در خصوص توسل به واسطه ها بخش سوم یا خیر من دفنت بالقاع اعظمة فطاب من طیبهن القاع والاکم نفسی الفـداء لقبر انت سـاکنه فیه العفاف و فیه الجود و الکرم آن مرد این اشعار را انشا کرد و رفت. در این هنگام خواب بر من غالب شد. رسول خدا را در خواب دیدم که فرمود: ای عتبی خودت را به اعرابی برسان و به او بشارت بده که خداوند او را بخشیده است. ( مختصر تفسیر ابن کثیر جلد ۱ ص ۱۰ و نیز تفسیر ثعالبی جلد ۱ ص ۲۵۷) بیضاوی، مفسر بزرگ دیگری از اهل سنت، می‌گوید: این خطاکاران پیش رسول خدا معذرت‌خواهی می‌کردند و رسول اکرم هم شفیع آنها می‌شد و خدا نیز آنها را می‌بخشید. رسول خدا حق دارد که عذر آنها را بپذیرد و برای آنها شفاعت کند؛ گرچه جرمشان بزرگ باشد. منصب رسول خدا این است که اهل کبائر را شفاعت کند.( تفسیر بیضاوی جلد ۱ ص ۲۲۲) ب : قرطبی در تفسیر الجامع لاحکام القرآن آورده است: ابوصادق از حضرت علی(ع) نقل می‌کند که سه روز پس از رحلت پیامبر اکرم(ص)، مردی اعرابی آمد و خود را بر قبر نبی اکرم(ص) انداخت و خاک قبر پیامبر اکرم(ص) را به سر گرفت و گفت: ای رسول خدا(ص)، فرمان دادی، ما اطاعت کردیم و یکی از آیاتی که بر تو نازل شده این است: «ولو انهم اذ ظلموا انفسهم....» من بر نفس خود ظلم کرده‌ام وتو برایم طلب آمرزش کن. در این حال، از قبر پیامبر اکرم(ص) صدا آمد: خدا تو را بخشیده است. ( تفسیر الجامع لاحکام القران، قرطبی، ج ۵ ،ص ۲۶۵) امام مفسران اهل سنت، فخرالدین رازی، در تفسیر؛آیه مزبور می‌گوید: ممکن بود بدون استغفار رسول اکرم(ص) توبه آنها پذیرفته شود، اما وقتی استغفار رسول خدا(ص) به توبه آنها ضمیمه شود، قبول توبه حتمی خواهد بود. ( تفسیر کبیر فخر رازی جلد ۶ ص ۱۰ و ص ۱۶۶) ج : از عثمان‌بن‌حنیف روایت شده است: مرد نابینایی خدمت پیامبر اکرم(ص) آمد و گفت: *«ادع‌الله ان‌یعافینی، فقال: ان شئت دعوت و ان شئت صبرت فهو خیر، فقال فادعه فامره ان‌یتوضأ فیحسن وضوئه ویصلی رکعتین و یدعوالله بهذا الدعا: اللهم انی اسئلک واتوجه الیک بنبیک نبی‌الرحمة یا محمد انی اتوجه بک الی ربی فی حاجتی لتقضی اللهم اشفعه فیّ»( سنن ابن ماجه ج ۱* ص۴۴۱ و مسند احمد، ج ۴ ص ۱۳۸) ای رسول خدا، از خدا بخواه که به من عافیت دهد. پیامبر فرمود: اگر خواستی دعا می‌کنم و اگر خواستی صبر کن و صبر برای تو بهتر است؛ گفت: دعا بفرما. پیامبر به او دستور داد: با دقت تمام وضویی نیکو بگیر و دو رکعت نماز بخوان و بعد از آن چنین دعا کن: خدایا! از تو می‌خواهم به وسیله پیامبرت که پیامبر رحمت است و به سوی تو متوجه می‌شوم تا حاجتم برآورده شود. خداوندا! او را شفیع من قرار بده.» ابن‌حنیف گوید: *«فوالله مافرقنا وطال بنا الحدیث حتی دخل علینا لم‌یکن به ضر؛* به خدا سوگند، ما متفرق نشده بودیم و سخنی طول نکشیده بود که آن مرد بر ما وارد شد، در حالی که گویا هیچ آفتی در او نبود.» ابن‌ماجه و حاکم و دیگران این روایت را صحیح دانسته‌اند.( سنن ابن ماجه ج ۱ ص ۴۴۱ و سنن ترمذی جلد ۴ ، ص ۲۵۵ و حاکم ، مستدرک ، ج ۱ ص ۳۱۳) مضمون حدیث بسیار روشن است و جای هیچ گونه توجیه و تأویل نیست. پیامبر اکرم(ص)، خود، دعا نفرموده، بلکه به او آموخته است که چگونه به پیامبر توسل جوید و از خداوند منان بخواهد. آن فرد نیز رسول اکرم(ص) را وسیله و شفیع خود پیش خدا قرار داده است. همه دانشمندان دربارة سند حدیث مذکور متفقند. د : جابربن‌عبدالله انصاری از پیامبر اکرم(ص) روایت می‌کند: *«من قال حین یسمع النداء (الاذان) اللهم ربّ هذه الدعوة والصلواة القائمة آت محمد الوسیلة والفضیلة وبعثه مقاماً محموداً الذی وعدته حلت له شفاعتی یوم القیامة؛* هرکس به هنگام شنیدن اذان بگوید: خدایا، ای صاحب این دعوت‌نامه و نماز به پا داشته شده، به محمد وسیله و فضیلت بده و او را به مقام پسندیده‌ای که وعده کرده‌ای برسان، شفاعت من در روز قیامت به او خواهد رسید.» رسول خدا(ص) در این حدیث از مسلمانان خواسته که وسیله بودن آن حضرت را از خدا طلب کنند. ( صحیح بخاری ج ۱ ص ۲۰۸ و نسائی ج ۲ ص ۸۲۷ ) بخش چهارم 👇👇 @hokmrani_masoulaneh