برایت دست و پا گیرند خلخال و النگوها نخواهی بست دل در زَرق‌و‌بَرق این هیاهوها کسی که محو سیر آسمان شد، از زمین سیر است همیشه بوی رفتن می دهد بال پرستوها چه "دُر سفتی و خوش گفتی" که ده‌ها قرن، شیرین است هنوز از خطبه‌خوانی‌های تو کام سخنگوها در آن کوتاهی عمرت مفاهیم بلندی بود که حک شد خط‌به‌خط بر صفحه‌ی تاریخ الگوها گلوبند و گلوی اعتراضت یاد خواهد داد سخاوت را به خِسَّت‌ها، شجاعت را به ترسوها ستون آسمان این خانه است، این خانه‌ی خشتی که هر خشتش شرف دارد به تاج برج و باروها همان جارو که دستش را گرفتی خوب می داند درون "بیتِ" تو "تطهیر" می‌گردند جاروها الا ای محور دوران چه باکی دارم از میزان که سنگین است با مثقالی از عشقت ترازوها پس از تو روزها از بوی گل‌ها بی‌خبر بودند شبانه می‌روی بعد از تو می‌رویند شب‌بوها شاعر: © اشعار آیینی حسینیه 👇👇👇 https://eitaa.com/joinchat/525729794C288420984e