ای عصای پیری اُم‌البنین پای حرف و صحبتم قدری نشین تا بگویم از جوانی‌های خود خاطرات پهلوانی‌های خود ای عصا این قامت خم را نبین حالِ امروز مرا تنها نبین روزگاری من پسرها داشتم دورتادورم قمرها داشتم دلخوشی‌ام بود یک عمری همین شهر یثرب بود و یک اُم‌البنین نذر کردم بچه‌هایم را همه نذرِ راه بچه‌های فاطمه فخر دارم از ملک برتر شدم چون کنیز خانه‌ی حیدر شدم بچه‌هایم غرق نور رب شدند پاسبان محمل زینب شدند عزتم دادند بین عالمین خون آن‌ها ریخت در راه حسین حال تا که می‌نشینم در بقیع اشک چشمم می‌شود جاری سریع با نوک انگشت خود بر روی خاک می‌کشم تصویرِ داغی دردناک می کشم قبر چهار الماس را می‌زنم از دل صدا عباس را بر دلم رنگ غم و ماتم زدند لشگری عباس را باهم زدند دست‌هایش شد جدا از پیکرش با عمودی شد دوتا فرق سرش سال ها بر غربتش باریده‌ام خونِ بر روی سپر را دیده‌ام شد دلم همچون خرابه سال‌ها شرم کردم از ربابه سال‌ها خوانده‌ام اشعار شرم یاس را با سکینه روضه‌ی عباس را چشم بر دنیای بی او بسته‌ام ای عصا دیگر بریدم، خسته‌ام خیره‌ام بر مشک، می‌گویم حسین زیر لب با اشک می‌گویم حسین اشک می‌ریزم به یاد حنجرش می‌دهم جان یاد جسم بی‌سرش شاعر: © اشعار آیینی حسینیه 👇👇👇 https://eitaa.com/joinchat/525729794C288420984e