🔻نبودنت نه تنها اشکال ندارد، شاید بهتر هم باشد❗️ (نقدی بر فیلم نبودنت، در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر) ✍ محمدحسین پیشاهنگ "یادشان رفته قرار بود سینما حال ما را خوب کند، حالا یا با فیلمی طنز، یا با داستانی سرگرم کننده و خوش بیان یا با فیلمی هرچند تلخ اما همچون نیشتر و دارو، درمان کننده و درس آموز برای حل مشکلات." این‌ها جملاتی بود که موقع بیرون آمدن از سینما بعد از دیدن فیلم نبودنت میگفتم. با این تعریف از سینما، فیلم سینمایی "نبودنت" اصلا سینما نیست. قرار نیست هر چیزی که مقابل دوربین اجرا شود و بعد روی نوار ۳۵ میلیمتری بکشند، اسمش سینما بشود. اساسا با فیلم تلخ مشکلی ندارم. مگر فیلمی تلخ تر از "درخت گردو" داشتیم؟! تماشایش خیلی سخت بود اما سینما بود و تاریخ یک ملت و رنجهای بی پایان مردمی مظلوم را به قاب نقره‌ای سینما رسانده بود. اما فیلم نبودنت، تصویرسازی سیاه و مشمئز کننده‌ای از یک اجتماع مجهول الهویه است که مخاطب هم نمی‌تواند خودش را در آن ببیند تا بلکه کاتارسیس ارسطویی در او روی دهد. در همه درام‌های هنری یک قاب فراموش نشدنی وجود دارد که می‌تواند مدتها بعد دیدن اثر، تصویرش در ذهن بماند و این قاب بیانگر همه اهداف و کارایی اثر هنری است. در فیلم نبودنت، تنها قاب به یاد ماندنی مشترک در ذهن اغلب مخاطبین، کورتاژ و پله های خونی از یک سقط جنین است. اما این لحظه‌ها چه حرفی برای گفتن دارد؟ هیچ. هیچ به معنای واقعی کلمه، هیچی برآمده از نهیلیسم مزمن و ذهنی بیمار. در کل اگر این فیلم از فیلم‌های جشنواره و حتی فهرست فیلم‌های سینمای ایران حذف شود، چه خللی حاصل میشود؟ هیچ. این هیچ یعنی احترام به مخاطب، احترام به ایران و احترام به هنر و سینما. #نقد_فیلم #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN