برگی از داستان #استعمار قسمت صد و بیست و دوم: آزادی هنوز زمان زیادی از تشکیل مجلس و دولت استان‌های هند نگذشته بود که جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۳۹ میلادی آغاز شد. در این جنگ انگلستان با فرانسه و روسیه متحد بود و در برابر آلمان، ایتالیا و ژاپن می‌ جنگید. با شروع جنگ، نایب السلطنه انگلیسی هند اعلام کرد که در شرایط جنگی دولت‌های استان ها نمی‌ توانند به کار ادامه دهند و مجلس استان‌ها هم پس از جنگ بازگشایی خواهند شد. به این صورت، قانون ۱۹۳۵ به شکل کامل کنار گذاشته شد. نایب السلطنه، هند را هم در کنار انگلستان، دشمن آلمان، ژاپن و ایتالیا معرفی کرد و از هندی‌ها خواست مانند جنگ جهانی اول به انگلستان کمک کنند. هندی‌ها فریبکاری و پیمان‌شکنی انگلستان را در جنگ اول فراموش نکرده بودند، به همین علت کنگره ملی هند اعلام کرد که هندی‌ها به شرط استقلال و آزادی به انگلستان دولت انگلیس، شرط هندی‌ها را قبول نکرد و کنگره ملی هند بار دیگر مردم را به انجام ساتیا گراها یا مبارزه بدون خشونت دعوت کرد. کارگران کارخانه‌ها از کاردست کشیدند و راهپیمایی بزرگی کمک خواهند کرد. در شهرها برپا شد. حتی در ارتش هند هم که در آماده باش جنگی به سر می‌ برد، زمزمه‌هایی برای آغاز اعتراض و قیام شنیده می‌ شد؛وضعیتی که انگلیسی ها را به یاد انقلاب ۱۸۵۷ میلادی می‌ انداخت. در همین اوضاع، ژاپن که دشمن انگلستان بود، پیروزی‌های بزرگی را در جنوب شرقی آسیا به دست آورد و سرانجام توانست برمه را هم فتح کند و با هندوستان همسایه شود؛انگلیسی‌ها هر روز منتظر بودند که ژاپن به هند حمله کند. گروهی از هندی‌ها هم در برمه به یاری ژاپنی ها شتافته و سازمانی نظامی‌ را به نام «ارتش ملی هند» تأسیس کرده بودند. انگلیسی ها نگران بودند که افراد بیشتری از هندی‌ها به یاری ژاپنی ها بروند. اما بیشترین اضطراب آن ها از مبارزه آرام مردم در درون مرزهای هند بود، اعتصاب ها، تعطیلی کارخانه ها و نخریدن کالاهای انگلیسی در شرایط جنگی به شدت به اقتصاد انگلستان ضربه می‌ زد. در چنین وضعیتی برنامه «انقلاب بدون خشونت» که سال‌ها از سوی کاندی رهبری می‌ شد ارزش واقعی خود را نشان می‌ داد. جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ میلادی با پیروزی انگلستان و متحدانش به پایان رسید. اما فشار مردم هند بر انگلستان برای رسیدن به استقلال تمام نشده بود. بین سال‌های ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۷ میلادی ۳۴۵۰ اعتصاب، بسیاری از کارخانه ها را از کار انداخت و انگلستان را با ضررهای هنگفت و بی سابقه روبه رو کرد. ویلیام اتلی، نخست وزیر انگلستان، در مارس ۱۹۴۶ به نمایندگان مجلس انگلستان گفت: «اوضاع در هندوستان تغییر کرده. با روشهای قدیمی‌ نمی‌ توانیم مشکلات را حل کنیم. اگر باز هم به دنبال شیوه های گذشته باشیم، دردسرهای تازه ای خواهیم داشت.» این سخنرانی، نشانه ای از راه و روشی بود که انگلیسی‌ها پس از جنگ دوم جهانی پیش گرفتند، آن ها می‌ خواستند از استعمار مستقیم کشورها دست بردارند. منظور ویلیام اتلی از « شیوه های گذشته » همان اشغال کشورها و بهره برداری از منابع و ثروت آنها بود. کشورهای غربی، پس از این دوران، از راه های تازه ای برای بهره کشی از کشورهای دیگر استفاده می‌کردند که به آن «استعمار نو» می‌گفتند. انگلیسی ها در هند هم نمی‌ توانستند تا ابد پنجه در پنجه مردم این سرزمین بیندازند و بالاخره در سال ۱۹۴۷ میلادی حاضر شدند به استقلال هندوستان رضایت دهند. سرگذشت استعمار #مهدی_میرکیایی ج8 ص108 ┏━━ °•🖌•°━━┓ @jahad_tabein ┗━━ °•🖌•°━━┛