در خدمت و خیانت ظریف  ۲۵ ژانویهٔ، ۲۰۲۵ قسمت اول ✍️محمد زعیم‌زاده، سردبیر روزنامه فرهیختگان در سرمقاله نوشت:  اظهارات محمدجواد ظریف در داووس و در گفت‌وگو با فرید زکریا از سه زاویۀ آورده‌ها، هزینه‌ها و انگیزه‌های احتمالی، قابل‌بررسی است.  اگر بخواهیم از نیمه پر لیوان شروع کنیم می‌توان به دو موضع متنی و فرامتنی صحبت‌ها اشاره کرد. واقعیت این است که در نظام تبلیغات بین‌المللی در رسانه‌های دنیا کمتر چهره شناخته‌شده ایرانی وجود دارد که از ایده‌های ایران دفاع کند، شاید حرف واقعی‌تر این باشد که غیر از یک یا دو چهره مثل محمد مرندی - که توان گفت‌وگوی صریح و چالشی با رسانه‌های جریان اصلی دنیا را دارد - تقریباً گزینه دیگری در حال حاضر وجود ندارد. از همین رو ورود جناب ظریف و امثال او را که به هر ترتیب چهره‌ای نسبتاً شناخته‌شده در دنیا هستند، باید به فال نیک گرفت و این موضوعی است که در سیستم رسانه‌ای و در دیپلماسی عمومی کشور باید به آن توجه کرد. تکثر چهره‌های رسانه‌ای ایران‌دوست با زاویه نگاه‌های مختلف اما همه در خدمت منافع ملی اقدامی است که می‌تواند تا حدودی ایران را از حصر رسانه‌ای خارج کند. البته شرط ماجرا این است که اولاً فرد مسلط به استدلال‌های عمومی قابل‌پذیرش برای مخاطبان بین‌المللی باشد. ثانیاً دامن بحث بین‌المللی را به دعواهای جناحی داخلی آلوده نکند.  زاویه دوم متن صحبت‌های ظریف درخصوص منطقه است. بدنه اصلی صحبت‌های او دارای نکات ارزشمندی است؛ ازجمله نکاتی که درباره رئیس رژیم صهیونیستی یا ایده ایران برای ارتباط بهتر با همسایگان می‌گوید یا نکاتی که درباره برنامه هسته‌ای ایران ارائه می‌شود و استدلال‌هایی که در این موضوعات بیان می‌شود، عموماً قابل‌قبول و مؤثر است. البته جناب ظریف لابه‌لای همین استدلال‌ها وقتی به حوزه سیاست داخلی ورود می‌کند، نکاتی را می‌گوید که آغازگر هزینه‌های این گفت‌وگو است.   ادامه دارد ... ـــــــــــــــــــــــ جریان شناسی @jarayan_shenasy