🔴 جنگ روایت‌ها: قدرت خیابان در برابر هراس پناهگاه ◾️پناهگاه، نماد خصوصی‌سازی ترس است. پناه بردن به آن، اگرچه یک واکنش عقلانی برای حفظ جان است، اما در سطح کلان، به معنای عقب‌نشینی حوزه عمومی و واگذاری فضای شهری به هراس است. تصویر شهروندان هراسان در پناه‌گاه‌ها، روایتی از آسیب‌پذیری را به جهان مخابره می‌کند که مستقیماً به قلب دکترین شکست‌ناپذیری شلیک می‌کند. ◾️در نقطه مقابلِ هراسِ معطوف به پناهگاه، «حضور مردم ایران در عرصه» قرار دارد. خیابان‌های ایران، در این چارچوب تحلیلی، صرفاً یک مکان جغرافیایی نیستند،؛ صحنه‌ای است که در آن، هویت، اعتماد و قدرت یک ملت به نمایش درمی‌آید. ◾️این تقابل، یک شکاف عمیق جامعه‌شناختی و فرهنگی را آشکار می‌سازد که ریشه در دو «سبک زندگی» بنیادین و متضاد دارد. در یک‌سو، جامعه‌ای قرار دارد که با تکیه بر اصالت بقای مادی و بریده از «ایمان به غیب»، امنیت خود را در پناهگاه‌های تکنولوژیک جستجو می‌کند و با شکست این سپر مادی، دچار فروپاشی روانی می‌شود. ◾️در سوی دیگر، جامعه‌ای است که به واسطه اتکا به «پناهگاه متافیزیکی» و باور به نصرت الهی، از یک «مقاومت استعلایی» برخوردار است. این جامعه، با بازتعریف مفهوم «پیروزی» در چارچوب قرآنیِ «إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ»، ترس از مرگ را مهار کرده است. ◾️بنابراین، قدرت واقعی در قرن بیست‌ویکم، دیگر تنها در تعداد موشک‌ها و گنبدهای آهنین خلاصه نمی‌شود، بلکه در «سرمایه معنوی» و «انسجام اجتماعی» یک ملت نهفته است. ✍🏻دکتر امان الله فصیحی 📎مطالعه نسخه کامل یادداشت 🔖 | #بیچاره_خواهید_شد 📍مجله خردورزی: @kheradvarzi_com