از روزهای آغاز اعتراضات اخیر هر بار که با استاد در این باره صحبت میشد، بسیار مطمئن بودند که نظام از این آشفتگی ها آسیب اساسی نمی بیند، اما از لحاظ اجتماعی به دنبال آن بودند که چطور طرفداران انقلاب اسلامی می توانند این فاصله و گسل اجتماعی که غربگرایی در میان مردم ایجاد کرده است را پر کنند? واضح است که پر شدن این گسل نیاز به گفتگوی اجتماعی دارد، اما سوال این بود که به میزبانی کدام نهاد اجتماعی انقلابی؟ کدام نهاد انقلابی و مذهبی است که ظرفیت این را دارد که مردم برای در میان گذاشتن بیم و امیدهای خود، به او رجوع کنند؟ کدام نهاد است که نسبت به دین و انقلاب بی طرف نباشد، اما مردم سفره دلشان را جلوی او باز کنند و نظام هم تفکر آن نهاد را قبول داشته باشد و آن را میانجی درستی بین خودش و مردم بداند؟ آیت الله میرباقری از همان روزهای اول، می گفتند که این ماموریت تنها از نهاد «هیات های مذهبی» بر میاید! گویی هیات نماینده اعتراض به ظلم و انتظار افق های روشن است، اما آن افق های روشنی که انقلاب 57 هم به همان افقها مومن است. هیات وقتی اعتراض می کند نه با زبان عدالتخواهی طبقاتی است و نه رفاه جویی لیبرالیستی! بلکه ادبیات انتقادی خودش را دارد. اگر امید می دهد هم دفاع از وضع موجود نیست، بلکه آنقدر از شورانگیزی رویای عصر ظهور گفته است که کسی او را محافظه کار نخواهد خواند! این جلسه سخنرانی استاد در جمع شعرا و مادحین اهلبیت است و در این جلسه سعی می کنند این تحلیل خود از ماموریت هیات را برای آنها توضیح دهند. جلسه ای گوش دادنی است!