یکی را از حکما شنیدم که می‌گفت: هر گز کسی به جهلِ خویش اقرار نکرده است مگر آن کس که چون دیگری در سخن باشد، همچنان ناتمام گفته، سخن آغاز کند. سخن را سَر است اى خردمند و بُن میاور سخن در میانِ سخُن خداوندِ تدبیر و فرهنگ و هوش نگوید سخن، تا نبیند خموش 📓 گلستان سعدی، باب چهارم، در فواید خاموشی، حکایت شمارهٔ ۷.