.
فرار از غزه
در این چند روزه همه کم و بیش خبر‌هایی از جنگ درگیری‌های کشور فلسطین شنیده‌اند و هرکس هم به‌موافقت و یا مخالفت با آن نظر هایی نوشته و یا در سر پرورانده است.
عده‌ای علاقه‌های سیاسی دارند و بیشتر به این موضوع در ذهن خود پرداخته و یا ابراز کرده‌اند.
عموم هم گوشه‌ای در کار های روزمره‌ی خود ابراز احساساتی کرده و به کار خود ادامه داده‌اند.
اما سوال اینجاست که نسبت ما با فلسطینیان و اسرائیلی‌ها چیست؟
گویی این اتفاق، صرفا یک امر سیاسی است و ما می‌توانیم در حد نظر دادنی همانند نظرمان درباره شرایط اقتصادی و یا سیاسی یک کشور و یا نظرمان درباره عقاید و سلایق چگونه لباس پوشیدن و چه خوردن و... باشد. یکی رنگ فرهنگی داشته باشد و یکی رنگ دینی و یکی هم مثل فلسطین رنگی سیاسی/دینی و اندکی احساسی.
بله! وقتی زندگی به مجموعه‌ای از زیستِ مادی، عقاید مذهبی، تمایلات اجتماعی سیاسی و اخلاقیات و ... ، که هرکدام از هم فاصله‌ها دارند و آدم‌هایی که هرچه این مجموعه را کامل‌تر داشته باشند در صدر کمال انسانی به حساب آید، تبدیل شده باشد، دور از انتظار نیست که ما هم در توهم خود به زندگی‌مان ادامه دهیم و نسبتمان با فلسطین را نهایتا در حد موافقت و یا مخالفتی به بی‌نمکی یک نظر و یا به‌شوری یک گریه‌ی حسابی باشد.
می‌خواهم از این توهم صحبت کنم که ماها انگار از این زمین جدا شده‌ایم و هریک در گوشه‌ای به‌کار خود مشغولیم و تنها نسبتمان با بیرون از خودمان به علایق و سلایق تبدیل شده و درکی از عالم نداریم. حالِ غزه و وجود بمب اتم و کرونا و حالِ همسایه و... در مزه غذایمان بی‌تاثیر شده و برای هرکدام دقیقه‌ای و شاید لحظه‌ای توجه کرده، نظری می‌دهیم و در ادامه به برنامه‌ی خودمان می‌رسیم.
اجازه دهید تا مثالی از فیلم سی‌و‌نه پله بزنم.
دختری به یک پسری که متهم به‌قتل است دستبند شده است و آن دخترِ گیر‌افتاده مدام در پی اثبات قاتل بودن پسر است، اما در صحنه‌ای پسر دست دختر را می‌کشد و در چشمانش نگاه می‌کند و به‌او یادآور می‌شود که اگر من قاتل باشم اولین کسی که خلاص می‌شود( کشته می‌شود) خود تو هستی و سوال می‌پرسد که تلاش تو برای چیست؟
آری این قصه‌ی ماست! که بند بودن دست خود را به‌عالم نمی‌بینیم و یادمان رفته که قصه‌ی اسرائیل قصه‌ی ماست و اگر متوجه این قصه بودیم یا تا به حال دق کرده بودیم و یا آستین بالا زده، شب خوابمان نمی‌برد.
اما وقتی درک از عالم برای انسان وجود نداشته باشد و پیوندی با آن نبیند در گوشه‌ای به‌زندگی خود ادامه می‌دهد و به‌جای اینکه حوادث، به عنوان نشانه‌ای رخت خواب از زیر خواب سنگینش بکشد مایه‌ای می‌شود تا با گریه و موافقت یا مخالفت به‌زندگی و خواب سنگینش ادامه دهد.
اما امید به‌آن است که همه‌ی این تصاویر و فیلم‌ها و خبر‌ها آن لحظه‌ی کشیدن دستمان باشد وبا قصه‌مان چشم در چشم شویم و قصه را به یاد بیاوریم و دست بندمان را ببینیم.
آری قصه‌ی غزه قصه‌ی هر روزی ماست و زندگی‌ای که، آدم‌ها برایمان انقدر کم ارزش شده‌اند که سرکردن با دیگری را عوض دقیقه‌ای با گوشی سر کردن مبادله می‌کنیم، برای ما بچه‌دار شدن در عداد معادلات اقتصادی قرارگرفته است و اگر صدای انفجار از خانه‌ی همسایه‌ای بلند شد به فکر خواب خودمان دلگیر از بی‌فرهنگی همسایه‌مان هستیم. و غزه که هیچ! اگر تمام عالم و آدم‌هایش نابود شوند در دل ما خبری نخواهد شد ...
آری مردم غزه که خوب قصه را فهمیده‌اند فرصت‌های چندین ساله‌ی مهاجرت به خانه‌های امن و خواب شیرین را، خودکشی دیده اند و محکم ایستاده اند تا یادآور قصه‌ی زندگی و عالم جدید شوند. مادری کودک به‌دست، یادآور بی مادری مان می‌شود و پدری که خانه اش بعد از چندین سال زحمت، خراب شده، دادِ همه اش فدای فلسطین سر می‌دهد تا بی‌خانمانی‌مان و بی‌شوق زندگی کردنمان را به‌یادمان بیآورد.
آری! اسرائیل بمب‌باران می‌کند و خانه‌ها را خراب می‌کند و آدم‌ها را قتلِ‌عام می‌کند و پیش می‌رود. شاید به‌ظاهر، مردم غزه بتوانند از این معرکه فرار کنند اما به کجا فرار کنند؟
این ماجرا آنجایی به اوجش می‌رسد که ما فکر می‌کنیم از اسرائیل فاصله داریم و می‌توانیم خارج از قصه در گوشه‌ای به زندگی خودمان ادامه دهیم و تلاش‌های پی‌درپی، برای زندگی‌ای در آرامش داشته باشیم و آینده آن‌را هم خوب بیمه کنیم و حساب و کتاب همه‌چیزش را بکنیم. پنبه‌ای در گوش کرده و صدای بمب‌ها را نشنویم، بمب‌هایی که دود آن سراسر زندگی‌مان را گرفته است. عده‌ای شب‌ها به کاواره‌ها و عیش و نوش و یا بازی وسرگرمی فرار می‌کنند و مذهبی هایمان هم به‌هیاتی فرار کرده خوب گریه کرده تا روزی دیگر را تاب بیاورند. فارغ از لحظه‌ای که بمبی میان خانه‌مان فرود آید و ببینیم که حتی فرزندمان را‌هم دوست نداریم،
آن لحظه ما به کجا فرار می‌کنیم؟
🖊محمدحسین پورعلیرضا