🔰 آیت‌الله محمدمهدی شب‌زنده‌دار در درس خارج «فقه معاصر» عنوان کرد؛ 📚 یکی از قواعدی که در فقه به خصوص بعض فقهاء کثیراً به آن استناد می‌فرمایند قاعده «لو کان لبان» است. 📚 حاصل مفاد این قاعده این است که اگر چنین حکمی‌ وجود داشت؛ وجوباً، تحریماً، شرطاً، جزئاً، حکم وضعی باشد یا تکلیفی باشد و اگر چنین حکمی‌ وجود داشت، وجود آن لازمه داشت با اشتهار بین متدینین، بین مردم و باید امر ظاهر و آشکاری برای همه می‌شد، و بما این که این آشکاری، این وضوح، این اشتهار وجود ندارد پس معلوم می‌شود آن نبوده چون وجودش لازمه دارد با این اشتهار، از عدم اشتهار می‌فهمیم که نبوده است. 📚 مثلا می‌گوییم طلوع خورشید لازمه دارد با وجود روز، اگر می‌بینیم روزی وجود ندارد و هوا تاریک است می‌فهمیم خب طلوع هم نشده است. 📚 این حکم در اثر شدت ابتلاء همگانی به او یک حکمی‌ است که اگر بود باید آشکار می‌شد فبما این که نشده پس معلوم می‌شود وجوب ندارد. این دلیل خیلی جاها نافع است و دیگر مراجعه به برائت و اصول عملیه را می‌گیرد، چون واقعاً خودش موجب قطع می‌شود، دیگر شکی برای ما باقی نمی‌ماند. 🔻کانال رسمی پژوهشگاه فقه نظام 🆔 @jiiss_ir