#قسمت_هفتاد_وهفتم #من_زندگی_موسیقی *تخیل مجازی و حقیقی* سومین حالت، حالت مخیله است. تخیل هم دو حالت دارد، مجازی و حقیقی. در تخیل مجازی موسیقی مخاطب را به عالم هپروت 😵می‌برد و مدام به دنبال فکر و افکاری است که می‌داند پوچ و بی‌معنا است. تخیل مجازی انسان را از عالم واقعیت ها دور می کند و به تخیلات بیخود و پوچ می برد؛ 《بِراین کُپلَن》 می گوید: (موسیقی انسان را از عالم اصوات بیرون آورده و به دنیای خیالی وارد می‌کند.) همچنین 《ویکتور هوگو》 می گوید : (علت اینکه ما از موسیقی خوشمان می‌آید این است که ما را در عالم خیال ها فرو می برد. ) 2️⃣/3️⃣محتوایی را به من می دهد؛ محتوا یعنی چه❔ ممکن است من یک موسیقی گوش دهم که هیچ حالتی به من ندهد؛ اما محتوایش فاسد باشد. بنده خدایی نقل می‌کرد که در تاکسی 🚕نشسته بودم. راننده موسیقی گذاشته بود کمی که به موسیقی دقت کردم، متوجه شدم دارد فحش میدهد و حرف رکیک می‌زند. گفتم : «ببخشید آقا شما میدانی این آهنگ چه می‌گوید؟» گفت : «نه من همینجوری گوش می دهم. خیلی دقت نمی کنم.» گفتم: «این موسیقی پر از حرف های زشت است. حداقل کمی در محتوای چیزی که گوش میدهی دقت کن.» محتوای یک موسیقی ممنوع یا هجو است یا فاسد. مثلاً بعضی از موسیقی ها فقط به تحلیل عشق های مجازی یا وصف شکل و قیافه زن یا مردی می‌پردازد. میگویی: «از این موسیقی چه یاد گرفتی؟» می‌گوید: «هیچی!» اما موقعی که آدم محتوایی را گوش می‌دهد که در آموز و عبرت آموز است. در اینجا به شرط اینکه حالات بالا را نداشته باشد، این محتوا از لحاظ شرعی مشکلی ندارد. 《ایمانوئل کانت》 می گوید: (موسیقی اگر از همه هنرها مطبوع تر باشد؛ چون به انسان چیزی نمی آموزد؛ از همه هنرها پست تر است.) ❄️محمد داستانپور @rozhaiAsheghi